ΡΟΗ 24/7:

ΘΕΣΕΙΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ

Πρώτη μέρα στο σχολείο…

21616617 755731537968483 1972437268 o

 

 

11 Σεπτεμβρίου, ημέρα αγιασμού, ημέρα έναρξης και επίσημα της σχολικής χρονιά 2017-2018. Αναστάτωση, αγωνία, ανυπομονησία από εκπαιδευτικούς, γονείς και κυρίως από μαθητές.Μαθητές που αλλάζουν σχολείο, μαθητές που αλλάζουν δάσκαλο, μαθητές που αλλάζουν, μεγαλώνοντας, στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα, μαθητές που θ’ αλλάξουν το καθημερινό τους χαλαρό πρόγραμμα με ένα πιο αυστηρό, γεμάτο υποχρεώσεις, κυρίως όμως μαθητές με μάτια και αυτιά ανοιχτά, με καρδιά πλούσια σε συναισθήματα και με ένα μυαλουδάκι σαν πλαστελίνη, εύπλαστο . Πόσα συναισθήματα κρύβει αυτή η θαυμαστή μέρα. Όλα τα παιδιά , χαρούμενα και λίγο διστακτικά , γεμίζουν τις σχολικές αυλές. Καινούρια σχολική χρονιά! Από τη 1η Σεπτεμβρίου , όλοι οι διευθυντές και οι εκπαιδευτικοί των σχολείων φροντίζουν όλα να είναι έτοιμα γι αυτήν την ημέρα υποδοχής. Οι γονείς προετοιμάζουν τα παιδιά τους για το καινούριο ξεκίνημα. Σημαντικό στοιχείο που θα βοηθήσει οι ευχές αυτής της ημέρας να γίνουν πραγματικότητα είναι η συνεργασία. Ας φροντίσουμε αυτή η αγωνία που νιώθουμε εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές , να μετατραπεί σε δημιουργία με θετική ενέργεια και πολλή αγάπη.

 

Καλή σχολική χρονιά.

Αγλαΐα Σταθώρου

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

Προσκόλληση – άγχος του αποχωρισμού

ΠροσκΟλληση – Αγχος του αποχωρισμοΥ../../Downloads/Unknown-2

Η προσκόλληση είναι το φαινόμενο, κατά το οποίο το παιδί αναπτύσσει ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα ή με το κύριο πρόσωπο φροντίδας (τροφό).  Η διαδικασία της προσκόλλησης ξεκινά ήδη από τον 7ο μήνα της ζωής του παιδιού και ο τρόπος με τον οποίο αυτή αναπτύσσεται, καθορίζει ακόμα και την ενήλικη ζωή του ατόμου. Ως απόρροια της προσκόλλησης εμφανίζεται το άγχος του αποχωρισμού, όπου το παιδί φοβάται και ανησυχεί μήπως τυχόν η μητέρα το εγκαταλείψει ή φύγει.

Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού, που συμβαίνει σε όλα τα βρέφη και η οποία κορυφώνεται από τον 13ο  μέχρι τον 18ο μήνα μετά την γέννηση ενός παιδιού και ύστερα υποχωρεί σταδιακά. Συνήθως, μετά το πέρασμα και του τρίτου έτους, το άγχος του αποχωρισμού εξαλείφεται και πλέον τα παιδιά μπορούν να βρεθούν με ξένα πρόσωπα και μακριά από την μητέρα, χωρίς να διαμαρτύρονται.

Ωστόσο, το παρατεταμένο άγχος του αποχωρισμού, που επεκτείνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες, προκαλεί ανησυχία τόσο στο πρόσωπο φροντίδας του εκάστοτε παιδιού, όσο και στο ίδιο το νήπιο. Στα πλαίσια της αγχογώνου διαδικασίας, το παιδί είναι πιθανό να εκδηλώσει ήπιας μορφής διαμαρτυρίες, όπως το να αρνηθεί να πάει στο σχολείο ή να μείνει στο σπίτι ενός φίλου του κλπ, αλλά και έντονης μορφής παρορμήσεις, όπως το να μένει συνεχώς κοντά στην μητέρα του, από φόβο μην πάθει τίποτα ή την χάσει. Αυτού του είδους η σχέση παιδιού-μητέρας χαρακτηρίζεται σχέση υπερεξάρτησης ή αλλιώς σχέση ανασφαλούς προσκόλλησης.

Η ανασφαλής προσκόλληση είναι απόρροια λανθάνουσας μητρικής αγάπης, κατά την οποία η μητέρα ή το πρόσωπο φροντίδας δεν ικανοποιούν τις ανάγκες του παιδιού (βιολογικές και συναισθηματικές), με συνέπεια τα παιδιά να νιώθουν ανασφάλεια και αβεβαιότητα ακόμα και όταν η μητέρα τους βρίσκεται κοντά τους. Υπάρχει ακόμα και η περίπτωση μητρικής αγάπης, όπου οι γονείς σπεύδουν να ικανοποιήσουν σε υπερβολικό βαθμό (υπερπροστατευτικοί γονείς) τις ανάγκες του παιδιού, με συνέπεια τη δημιουργία ατόμων δίχως βούληση, ατόμων εξαρτημένων από τις ανάγκες και απόψεις των άλλων.

Απώτερος στόχος λοιπόν του κάθε γονιού οφείλει να είναι η δημιουργία ανεξάρτητων προσωπικοτήτων, η δημιουργία παιδιών που νιώθουν ασφάλεια, που έχουν την ικανότητα αυτοελέγχου και ανίχνευσης του κόσμου γύρω τους. Για να επιτευχθεί αυτό, δεν απαιτούνται ακραίες μορφές γονεϊκής αγάπης (αδιαφορία,καταπίεση), αρκεί μόνο η έλλογα γονεϊκή έκφραση αγάπης, η οποία συνδυάζει την ζεστασιά με την αυστηρότητα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο γονιός θέτει κανόνες και όρια σε λογικά πλαίσια, είναι δεκτικός στην επικοινωνία με το παιδί του, του δίνει πρωτοβουλίες και δεν αδιαφορεί.

Είναι το παιδί μας αυτόνομο;

Σε πρώτη φάση για να καταφέρει το παιδί να αυτονομηθεί, πρέπει αρχικά να προσκολληθεί στο πρόσωπο φροντίδας, μέσα από δεσμούς αγάπης, καθώς η μητέρα είναι εκείνη που θα θέσει τις βάσεις επικοινωνίας του παιδιού με τον κόσμο γύρω του. Είναι ακόμα σημαντικό να αναφερθεί, ότι η άμεση ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού γίνεται μόνο κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του, απαγορεύεται να συνεχίζεται και στα αμέσως επόμενα χρόνια. Από το δεύτερο έτος και μετά πρέπει να ενισχύεται η αυτονομία του παιδιού με τους εξής ακόλουθους τρόπους:

  1. Η ανεξαρτησία δίνεται σταδιακά και με ηρεμία. Δεν καταπιέζουμε το παιδί, ούτε του προσφέρουμε απλόχερα τα πάντα.
  2. Φέρνουμε το παιδί σε επαφή με ξένα πρόσωπα, ώστε να εξοικειωθεί με τους γύρω του.
  3. Καλό είναι να αφήνουν το παιδί οι γονείς με κάποιο πρόσωπο εμπιστοσύνης κατά διαστήματα (πχ. γιαγιά,θεία κλπ.),αφού πρώτα το παιδί έρθει σε επαφή με αυτά τα άτομα λίγες ώρες πιο πριν για να συνηθίσει την παρουσία τους.
  4. Καθώς το παιδί μεγαλώνει ενισχύουμε τις συναναστροφές του με φίλους, το αφήνουμε για παράδειγμα να κοιμηθεί στο σπίτι ενός φίλου του.
  5. Προωθούμε την συμμετοχή του σε οργανωμένες παιδικές ομάδες, όπως κάποιο άθλημα, ωδείο, θεατρική ομάδα ή άλλου είδους εξωσχολικές δραστηριότητες.
  6. Ζητάμε πάντα την γνώμη του σε θέματα, που αφορούν το ίδιο το παιδί π.χ. «θα ήθελες να με βοηθήσεις να επιλέξουμε, σε ποιο άθλημα θα ήθελες να συμμετέχεις;».
  7. Ενισχύουμε την συμμετοχή των παιδιών σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως είναι οι παιδικές θεατρικές παραστάσεις ή κάποιο παιδικό έργο στο σινεμά ή παιδικά πάρτυ.
  8. Στην περίπτωση που το παιδί αρνείται να αποχωριστεί την μητέρα ή τροφό για να πάει στο σχολείο ή σε κάποια άλλη δραστηριότητα, φροντίζουμε αρχικά να συζητήσουμε μαζί του εάν υπάρχει κάτι που το φοβίζει στο να πάειγια παράδειγμα στο σχολείο και τι είναι αυτό (είναι σημαντικό να ακούμε τα παιδιά μας).
  9. Βοηθάμε το παιδί να αναπτύξει δεξιότητες για να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το φοβικό αντικείμενο.Για παράδειγμα εάν το φοβικό αντικείμενο είναι το σχολείο του, προτείνουμε να σκέφτεται κάτι θετικό, κάθε φορά που φοβάται, όπως είναι ένα αγαπημένο του παιχνίδι ή το γεγονός ότι έχει αποκτήσει νέους φίλους .
  10. Δίνουμε στο παιδί με λόγια να καταλάβει ότι εμείς είμαστε εδώ για να το βοηθήσουμε εάν συμβεί κάτι.
  11. Φέρνουμε το παιδί σταδιακά σε επαφή με το φοβικό αντικείμενο για να διαπιστώσει τελικά ότι είναι ακίνδυνο. Εάν το φοβικό αντικείμενο είναι και πάλι το σχολείο, καλό θα ήταν πριν ξεκινήσει η σχολική χρονιά να το πάμε στον σχολικό χώρο, να του δείξουμε το μέρος. Εάν είναι εφικτό, μπορούμε να συνεννοηθούμε με την δασκάλα, να περιεργαστούμε τους χώρους μαζί με το παιδί, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να νιώσει πιο οικεία, καθώς ο φόβος για το άγνωστο δεν  θα υπάρχει πια.
  12. Να εξηγήσουμε στο παιδί με λόγια, ότι το φοβικό αντικείμενο (στην περίπτωσή μας το σχολείο) δεν είναι επικίνδυνο, αλλά αντίθετα του εξηγούμε ότι έχει να κερδίσει πολλά μέσα από αυτό (λέμε με λόγια τι του προσφέρει το σχολείο πχ. φίλους, γνώσεις, παιχνίδια κλπ).
  13. Κάθε φορά που βεβαιώνουμε στο παιδί ότι θα επιστρέψουμε να το πάρουμε, όπως είναι φυσικό, διευκρινίζουμε την ώρα που θα πάμε να το πάρουμε. Επειδή τα παιδιά δεν γνωρίζουν να χειρίζονται το ρολόι λέμε πχ. «Θα έρθω να σε πάρω μετά το φαγητό, ή θα επιστρέψω μετά τον μεσημεριανό σου ύπνο». Πρέπει να είμαστε συνεπείς σε αυτό που θα πούμε, πρέπει να προσπαθούμε να το τηρούμε. Εάν είμαστε εμείς συνεπείς θα είναι και τα παιδιά.
  14. Αποφεύγουμε να φεύγουμε κρυφά την ώρα που το παιδί κοιμάται. Προτιμάμε να το ενημερώνουμε για την πιθανή απουσία μας.
  15. Στην περίπτωση που το άγχος του αποχωρισμού δεν υποχωρεί εύκολα, δίνουμε στο παιδί κάποιο αντικείμενο πχ. ένα μαντίλι ή αρκουδάκι, που να θυμίζει την μητέρα του για το διάστημα που είναι μακριά από αυτήν.Σταδιακά αποσύρουμε το αντικείμενο.
  16. Δεν αγνοούμε το παιδί, του δίνουμε πρωτοβουλίες, το ακούμε, δεν ενδίδουμε σε κλάματα και πιθανούς ηθικούς εκβιασμούς του παιδιού (πολλές φορές το κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή), ακολουθούμε τους κανόνες και τα όρια που έχουμε θέσει.

../../Downloads/Unknown

 

 

 

 

Ενδεικτική βιβλιογραφία:

  •  Ι.Ν.Παρασκευόπουλος,MartinHerbert
  • CharlesWenar, PatriciaK. Kerig.(2000).Εξελικτική ψυχοπαθολογία. Από τη βρεφική ηλικία στην εφηβεία. Εκδόσεις

Σύμβουλος ψυχικής υγείας,CBT ψυχοθεραπεύτρια,  MScΣχολική ψυχολογία Περπερή Νικολέττα

Διαβάστε περισσότερα...

ΜΚΟ, μπορούν να είναι αποτελεσματικότερες από την κυβερνητική δράση;

            Χαρακτηριστικό της κουλτούρας μεταξύ της νεολαίας σήμερα αποτελεί η συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις και στις δράσεις αυτών. Οι οργανώσεις αυτές καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων ικανά να καλύψουν τις προτιμήσεις κάθε ατόμου. Χωρίς ηλικιακά κριτήρια κι από εθελοντικές δράσεις συλλογής τροφίμων για τους έχοντες ανάγκη μέχρι προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή ένωση, όπως τα Erasmus+, οι οργανώσεις αυτές έχουν καταφέρει να καλύπτουν τα κενά των κυβερνητικών πολιτικών σε μία προσπάθεια επίτευξης συγκεκριμένων στόχων.

             Όλα ξεκινούν από την εξεύρεση κάποιας έλλειψης της κυβερνητικής πολιτικής. Πάνω σε αυτές τις ελλείψεις, λοιπόν, το έργο των ΜΚΟ θεωρείται αναγκαίο και τις περισσότερες φορές απαραίτητο. Οι δράσεις αυτές μπορεί να είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα - ευρωπαϊκά προγράμματα, προγράμματα κατάρτισης, κλπ-, βοηθητικού χαρακτήρα - συλλογή τροφίμων, ρούχων, ειδών πρώτης ανάγκης  για άτομα χρήζοντα βοηθείας, αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες-,  ενημερωτικού χαρακτήρα - ημερίδες και συνέδρια για ενημέρωση, νεανική επιχειρηματικότητα και ευκαιρίες, κλπ.

             Γενικά, οι ΜΚΟ χαρακτηρίζονται από ελευθερία δράσης οπότε ο τρόπος δραστηριοποίησης τους και η θεματολογία εξαρτάται κάθε φορά από τις επιδιώξεις, τον στόχο και τα άτομα που τις απαρτίζουν. Τελικά, λόγω των πιο απλών διαδικασιών λειτουργίας που ακολουθούν οι ΜΚΟ είναι ευκολότερο να κριθούν αποτελεσματικότερες από το κράτος που συχνά κινείται βραδύτερα λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών, ιεραρχίας και αλυσίδων διαταγών και το έργο τους αντί να είναι βοηθητικό, στοχευμένο και εύκολα πραγματοποιήσιμο καταλήγει να χάνει την αρχική του αξία.

            Μπορεί να φαίνεται απλουστευμένο ή ουτοπικό, αλλά τις περισσότερες φορές οι δράσεις των ΜΚΟ καταφέρνουν να βοηθούν την εκάστοτε πληθυσμιακή μονάδα αναφοράς. Η αρωγή, η ενημέρωση και η μάθηση θεωρούνται αρετές γι αυτά τα άτομα που έχουν ως κύρια αρχή τους την ανταποδοτικότητα. Ο καθένας μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει μία άτυπη ομάδα και να οργανώσει δράσεις σε όποια θεματική ενότητα τον ενδιαφέρει.

            Συγκεκριμένα, και σχετικά με το ερώτημα εάν μπορούν να είναι αποτελεσματικότερες από την κυβερνητική πολιτική η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Μία δράση ή μία αλυσίδα δράσεων από άτυπους ή τυπικούς φορείς είναι πολύ ευκολότερα πραγματοποιήσιμη από ΜΚΟ από ότι από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις. Η κυβερνητική αρωγή αν και τις περισσότερες φορές αναγκαία, θεωρείται πάντα χρωματισμένη και πάντα λαμβάνεται υπόψη ο σκοπός και στόχος πίσω από τις δράσεις. Αντίθετα, οι ΜΚΟ δεν χαρακτηρίζονται από τέτοιες πρακτικές, έχουν ως στόχο την βελτίωση του κοινωνικού συνόλου και την βοήθεια σε οποιονδήποτε μπορεί να την αναζητεί.

            Παρόλ' αυτά, οι ΜΚΟ συγκεντρώνουν αρνητική απήχηση από πολύ κόσμο. Οι δράσεις τους συχνά θεωρούνται επιφανειακές και διερευνώνται τυχόν υστεροβουλίες. Σίγουρα, στις σύγχρονες κοινωνίες η απλή ανταπόδοση κινεί υποψίες και δευτερεύοντα κίνητρα αλλά τελικά αυτό που πρέπει κανείς να διερωτάται είναι αν όντως οι δράσεις αυτές βοηθούν κόσμο ή όχι. Πάντα θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις και καχυποψίες σε όλες τις εκφάνσεις των δράσεων και από όλους του φορείς - είτε κρατικοί είτε όχι - το σημαντικό θεωρείται πάντα το αποτέλεσμα και κατά πόσο αυτό ήταν θετικό ή αρνητικό.



Κουμποτή Αντωνία,

Διαβάστε περισσότερα...

Τι είναι η λογοθεραπεία και πότε χρειάζομαι έναν λογοθεραπευτή;

 

 

Προτού προβούμε στην αναζήτηση ενός λογοθεραπευτή είναι καλό να γνωρίσουμε τι είναι η λογοθεραπεία και γιατί ένα παιδί ή ένας ενήλικας μπορεί να χρειαστεί τη βοή-θεια του. Λογοθεραπεία, λοιπόν, είναι η επιστήμη που ασχολείται με τις διαταραχές επικοινωνίας, ομιλίας, φωνής, λόγου και μάσησης- κατάποσης σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ασχολείται, επίσης, και με παιδιά που εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, διάσπαση προσοχής- υπερκινητικότητα.

Η νεότερη επιστήμη της λογοθεραπείας μελετά την κατάκτηση της μητρικής γλώσ-σας για τους παρακάτω λόγους: α) οι λογοθεραπευτές πρέπει να διακρίνουν τη φυ-σιολογική από την παθολογική γλωσσική ανάπτυξη και β) να κατανοήσουν το μηχα-νισμό και τη λειτουργία της γλώσσας, προκειμένου να επιτύχουν τη θεραπεία των γλωσσικών διαταραχών σε παιδιά και ενήλικες.

Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, στόχος της λογοθεραπείας είναι η αποτροπή γλωσσικών προβλημάτων, τα οποία κατά την πορεία του παιδιού μέσα στην οργανωμένη πράξη επηρεάζουν αρνητικά τη μάθηση, την επίδοση και την κοινωνική συμπεριφορά.

Γενικότερα τα αποτελέσματα της λογοθεραπείας εξαρτώνται από την είσοδο της διαταραχής, τα αίτια που την προκάλεσαν, τη χρονική διάρκεια εμφάνισής της στο άτομο, από την ηλικία και τη νοημοσύνη του, από την ικανότητα του λογοθεραπευτή και από τα ¨όργανα¨ λογοθεραπείας που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία των διαφόρων διαταραχών ομιλίας.

Η επιστήμη της λογοθεραπείας είναι πολύ νέα για τα ελληνικά δεδομένα, κάτι που έχει σαν επακόλουθο την έλλειψη εγχειριδίων στην ελληνική γλώσσα. Η έλλειψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων εκείνων, οι οποίοι είτε παρουσιάζουν απλά κάποιες διαταραχές στο λόγο και στην ομιλία είτε χαρακτηρίζονται από ειδικές ανάγκες.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα πότε πηγαίνουμε σε έναν λογοθεραπευτή και ποια βήματα θα ακολουθήσει ο ειδικός για τη θεραπεία μας.

Τα προβλήματα στη γλωσσική ανάπτυξη ενός παιδιού παρεμποδίζουν τη σωστή χρήση της μητρικής γλώσσας στα τρία επίπεδά της, φωνολογικό, συντακτικό και μορφολογικό. Αυτά εμφανίζονται συνήθως (και εφόσον δεν συνυπάρχει άλλη παθολογία που να τα αιτιολογεί) μετά τα 4 χρόνια σε διάφορες μορφές και αυτό γιατί σε εκείνη τη χρονική στιγμή περιμένουμε από το παιδί να έχει αναπτύξει όλα τα γλωσσικά στάδια και να έχει κατακτήσει μια φυσιολογική ροή ομιλίας. Από εκείνο το στάδιο και μετά αρχίζουμε να ανησυχούμε και παρατηρούμε τυχόν καθυστερήσεις στη γλωσσική εξέλιξη. Από την άλλη μεριά στου ενήλικες, κύρια αιτία εμφάνισης διαταραχών επικοινωνίας είναι ένα σοβαρό παθολογικό γεγονός όπως ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή μια αργής εξέλιξης ασθένεια όπως νόσος του Parkinson, Alzheimer κλπ.

Ο λογοθεραπευτής στοχεύει στην αποκατάσταση αυτών ακριβώς των γλωσσικών δυσλειτουργιών σε όλα τα επίπεδα της γλώσσας και αναλαμβάνει τα παρακάτω:

- την πρόληψη των προβλημάτων επικοινωνίας (μέσα από συνεχείς ενημερώσεις σε γονείς και δασκάλους, συμβουλευτική)

- την αξιολόγηση

- τη διάγνωση- διαφοροδιάγνωση

- τη θεραπευτική παρέμβαση

- τη συνεργασία με τη διεπιστημονική ομάδα

 

Η αξιολόγηση είναι μια διαδικασία κατά την οποία ο λογοθεραπευτής εξετάζει και συλλέγει τα δεδομένα για τα χαρακτηριστικά, τις ικανότητες και τις ανάγκες του ατόμου με σκοπό να ληφθεί μια κλινική απόφαση. Με την αξιολόγηση μπορούμε να εξακριβώσουμε αν υπάρχει επικοινωνιακή διαταραχή, ποια είναι η φύση και το μέγεθός της αλλά και τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει στη ζωή του ατόμου. Τέλος, η διαδικασία της αξιολόγησης μας επιτρέπει με τα δεδομένα που συλλέξαμε να θέσουμε στόχους για τη θεραπευτική παρέμβαση καθώς και το χρονοδιάγραμμά της.

Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία της αξιολόγησης, τότε προχωράμε στην ανάλυση των πληροφοριών αυτών με σκοπό τη διάγνωση- διαφοροδιάγνωση της τυχόν υπάρχουσας διαταραχής.

Ο λογοπαθολόγος είναι σε θέση να διαγνώσει και να αντιμετωπίσει τις εξής διαταραχές επικοινωνίας σε παιδιά και ενήλικες:

- αναπτυξιακές γλωσσικές διαταραχές

- καθυστέρηση της ανάπτυξης της ομιλίας και του λόγου

- αρθρωτικές διαταραχές

- διαταραχές φωνής, ομιλίας και λόγου εξαιτίας βαρηκοΐας και διαταραχή της ακουστικής επεξεργασίας μετά από κοχλιακή εμφύτευση

-  νευρογενείς κινητικές διαταραχές ομιλίας (δυσαρθρία, απραξία)

- μαθησιακές διαταραχές

- τραυλισμός

- κρανιοπροσωπικές ανωμαλίες

- διαταραχές κατάποσης

- νευρολογικές διαταραχές και σύνδρομα

- εγκεφαλικά επεισόδια (αφασία)

- νοητική υστέρηση

- διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές

Βασική προϋπόθεση για τη θεραπευτική αγωγή ενός ατόμου με διαταραχή στην επικοινωνία είναι η γνώση της υπάρχουσας κατάστασης, η σωστή αξιολόγηση όπως έχει ήδη αναφερθεί, ο εντοπισμός των κενών, η προετοιμασία για το στάδιο της θεραπείας και ο καθορισμός των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων της παρέμβασης. Οι στόχοι της λογοθεραπείας καθορίζονται κυρίως από τις ανάγκες του ατόμου, τις ατομικές του δραστηριότητες, τις δυνατότητές του, το περιβάλλον του και προσαρμόζονται σε αυτές.

Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι ο λογοθεραπευτής θα πρέπει να δημιουργεί επαγγελματική σχέση για να διευκολύνει τη θεραπευτική παρέμβαση, να εφαρμόζει το θεραπευτικό πρόγραμμα με βάση την αξιολόγηση και τη διάγνωση, να τροποποιεί το πρόγραμμα παρέμβασης αν αυτό κριθεί απαραίτητο, να καταγράφει την πρόοδο της θεραπείας και τέλος, να αναλαμβάνει την παρέμβαση σύμφωνα με τις οδηγίες της ηθικής του επαγγέλματος. Σε περίπτωση λοιπόν που υπάρχει υποψία για διαταραχή επικοινωνίας, αναζητούμε έναν επαγγελματία λογοθεραπευτή που θα διαγνώσει το πρόβλημα και θα προτείνει λύσεις. Μπορεί κανείς να αναζητήσει εύκολα στην περιοχή του έναν ειδικό σε θέματα λόγου και ομιλίας στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου www.selle.gr.

Διαβάστε περισσότερα...

Το να είσαι Έλληνας

Το να είσαι Έλληνας

"Έχω λίγο χρόνο στην Ελλάδα και, για να είμαι ειλικρινής, θαυμάζω την δύναμη και την προσωπικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, ιδίως σε σχέση με τους πρόσφυγες του πολέμου από τη Συρία. Εδώ - στην Χαλκιδική- είδα ανθρώπους με χαμένο βλέμμα να σε προσεγγίζουν ζητώντας χρήματα (χωρίς εκφοβιστικές χειρονομίες, αν δεν θέλετε να τους δώσετε τίποτα απομακρύνονται σαν να μην συνέβη τίποτα), με πληγές σε όλο το σώμα και τα ρούχα κουρέλια, ρούχα που πρόσφατα τράβηξαν από ένα κάδο, ενώ μεταφέρουν μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Έχω διαπιστώσει ότι σε ορισμένα καταστήματα προσφέρουν δωρεάν φαγητό και ποτό ακόμη και χρήματα. Πολλοί Έλληνες δείχνουν μια ανθρωπιά που δεν έχω δει αλλού. Δεν θέλω να φαίνεται βαρύ ή πως δυσφημώ  τη χώρα μου -Ισπανία-, απλά προσπαθώ να εκθέσω κάποια πράγματα που με έκαναν να αισθανθώ περήφανος για την ανθρωπότητα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φιλικοί, κατανοούν την ζωή με ένα ζεστό τρόπο, είναι σοφοί άνθρωποι και μαχητές, έχουν καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή.

ευχαριστώ πολύ!"

Αυτή την ανάρτηση έκανε ο Χουάν Κάρλος, ένας ισπανός 23 ετών, μετά από επίσκεψή του στην Χαλκιδική.

Την πρώτη φορά που διαβάζει κάποιος αυτά τα λόγια σίγουρα του προκαλείται μία ανατριχίλα, κατακλύζεται από συναισθήματα υπερηφάνειας και αγάπης για τον τόπο του, απορεί πώς ένας Ισπανός καταλαβαίνει τόσο καλά την ιδιοσυγκρασία του "να είσαι Έλληνας" με την σημασία που έχει αυτή η φράση παγκοσμίως  - να είσαι ανέμελος και φιλόξενος".

Αν, όμως, το σκεφτούμε ξανά.... είμαστε όντως αυτοί οι άνθρωποι;

Σίγουρα κάποτε η Ελλάδα ήταν ένας παράδεισος όχι μόνο για πολίτες του εξωτερικού αλλά και για εμάς τους ίδιους. Πλέον, μετά από την οικονομική κρίση, τις τόσες πολιτικές αναταράξεις, την κοινωνική κρίση και όλα όσα κάποιος μπορεί να θεωρεί προβλήματα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έχουμε ξεχάσει το πιο σημαντικό. Έχουμε ξεχάσει να ξεκλέβουμε λίγο χρόνο και να απολαμβάνουμε τα όσα θεωρούμε δεδομένα. Το γεγονός ότι είμαστε Έλληνες και ζούμε σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Ότι εκ φύσεως, ως μεσογειακός λαός, είμαστε ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Έχουμε ξεχάσει το φιλότιμο, μία λέξη που μόνο περιφραστικά μπορούμε να εξηγήσουμε σε άλλες γλώσσες και πάλι να μην καταλάβουν ακριβώς την σημασία της.

Βρισκόμαστε όλοι κλεισμένοι στους δικούς μας κόσμους με τις δικές μας υποχρεώσεις και προβλήματα, όπου ξεχνάμε το πιο σημαντικό, την περηφάνια μας. Ξεχνάμε να περπατήσουμε με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι για την εθνικότητά μας και ξεχνάμε να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε γύρω μας, να απολαύσουμε την θάλασσα ή τον δικό μας ήλιο. Ξεχνάμε να πούμε καλημέρα στον δρόμο και να χαμογελάσουμε.

Κι όλα αυτά γιατί ; Γιατί έχουμε "προβλήματα". Ο Ισπανός δεν παρατήρησε τα προβλήματά μας, δεν στάθηκε σε αυτά. Εκτίμησε την γενναιοδωρία και την φιλοξενία μας. Όταν, λοιπόν, εμείς δεν δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και παρολ' αυτά αυτό που προβάλλεται είναι η πραγματική εικόνα του "Έλληνα", τι θα γινόταν αν όλοι θυμόμασταν ποια είναι τα ιδεώδη μας και συμπεριφερόμασταν με τον καλύτερο πιθανό τρόπο; Αν δεν αφήναμε τα προβλήματά μας να μας κατακλύζουν και θυμόμασταν να ζούμε την ζωή μας λίγο πιο ελεύθερα και θετικά; Αν ξυπνούσαμε το πρωί και θυμόμασταν όλα εκείνα στη ζωή που μας γεμίζουν και μας κάνουν ευτυχισμένους; και όλα εκείνα που άλλοι θα ήθελαν να έχουν αλλά εμείς θεωρούμε δεδομένα;

Κουμποτή Αντωνία, Φοιτήτρια Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής

Διαβάστε περισσότερα...

Όρια στις σχέσεις γονέων παιδιών

Οι γονείς είναι συνήθως οι κύριοι διαμορφωτές της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός παιδιού. Δίνουν τη δυνατότητα στο παιδί να αναπτύξει την ικανότητα να αναγνωρίζει την ευτυχία, καθώς και να βρίσκει λύσεις για την αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που οι γονείς τείνουν να βρίσκουν αδιέξοδο στην σχέση τους με το παιδί. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε στην προσπάθειά μας να βελτιώσουμε την σχέση μας με τα παιδιά είναι η ικανοποίηση αδιακρίτως, όλων των αναγκών του παιδιού. Η συμπεριφορά αυτή δημιουργεί αντίθετα αποτελέσματα, χάνεται η επικοινωνία με το παιδί, την εξουσία την έχει το ίδιο το παιδί και συνεπώς δημιουργούνται προσωπικότητες χωρίς όρια (αυτό δηλαδή που στην καθομιλουμένη ονομάζουμε κακομαθημένα παιδιά).

Στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε, είναι γονείς που να είναι δίπλα στο παιδί τους, που να ακούν τις ανάγκες του και να επικοινωνούν μαζί του χωρίς υπερβολές. Η θέσπιση ορίων είναι μια διαδικασία, που οφείλει να ακολουθήσει ο κάθε γονιός προκειμένου να δώσει μια ευκαιρία στην σχέση του με το παιδί. Βάζοντας λοιπόν όρια, βάζουμε ταυτόχρονα και τα θεμέλια της ανάπτυξης μίας υγιούς προσωπικότητας με κύρια χαρακτηριστικά την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση.

Τι είναι η θέσπιση ορίων                                                                                   

Η θέσπιση ορίων αποτελεί μια διαδικασία, που χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Διαρκεί σε όλη μας την ζωή, συνοδεύεται από λάθη, αλλά ταυτόχρονα είναι η παροχή γνώσης για το λάθος και το σωστό. Σημαίνει προσοχή και σεβασμό στην προσωπικότητα του γονέα και του παιδιού!!!

Τα όρια είναι σταθεροί κανόνες, που μπαίνουν σε συνεργασία με το παιδί. Είναι ένα σύστημα αξιών, που περιλαμβάνει πρακτικές συμβουλές, οι οποίες περιβάλλονται από αγάπη και φροντίδα. Αποτελούν το σημείο επαφής με το παιδί, παρέχουν το αίσθημα ασφάλειας που κάθε γονιός πρέπει να δίνει στο παιδί του.

Τι δεν πρέπει να είναι τα όρια

Δεν πρέπει να είναι αρνητικά φορτισμένη έννοια, δεν πρέπει να είναι τιμωρία, περιορισμός, απαγόρευση, αποθάρρυνση, καταπάτηση της προσωπικότητας, έλεγχος, κυριαρχία.

 

 

Η έλλειψη ορίων (συνέπειες για τους γονείς)

Η έλλειψη ορίων κάνει τον γονέα ανίκανο να δράσει. Ο γονιός γίνεται αυτόματα υποχείριο του παιδιού και τον υποβιβάζει. Όταν δεν υπάρχουν όρια το παιδί μαθαίνει να μην σέβεται τον γονέα και να αγνοεί του άλλους.

Η έλλειψη ορίων (συνέπειες για τα παιδιά)

Όταν δεν υπάρχουν όρια είναι πολύ πιθανό, τα παιδιά αισθάνονται φόβο μπροστά στο χάος, να δημιουργούνται ψυχικά τραύματα, προβλήματα συμπεριφοράς, υπερκινητικότητα, ανικανότητα σύναψης κοινωνικών σχέσεων και επαφών. Κυρίαρχα συναισθήματα είναι ο θυμός και το άγχος. Πολύ συχνά εμφανίζουν επιθετική συμπεριφορά, αλλά και μειωμένη αυτοεκτίμηση.

Η υπερβολή στην θέσπιση ορίων

Συχνά στην προσπάθειά μας να βάλουμε όρια τείνουμε να υπερβάλουμε. Αυτή η υπερβολή κάνει τα παιδιά διστακτικά, προκαλεί έντονο φόβο και άγχος, τα αποδυναμώνει, δημιουργεί ενοχές, τύψεις, δυσάρεστα συναισθήματα, στερεί τα παιδιά από πολύτιμες εμπειρίες και τέλος ενισχύει την πεποίθηση, ότι τα όρια είναι στενά και ασφυκτικά.

Τιμωρία

Με την τιμωρία τα παιδιά νιώθουν μικρά. Δεν συνειδητοποιούν ότι αποτελούν αυτόνομες σκεπτόμενες προσωπικότητες.

Απαγόρευση

Η απαγόρευση οδηγεί σε μυστικά και ψέματα, αντιπροσωπεύει τις ανάγκες των γονιών κυρίως και χάνει τον πραγματικό στόχο. Η απαγόρευση και η τιμωρία σε συνδυασμό αποδυναμώνουν το παιδί που νιώθει αβοήθητο και ενισχύουν το αίσθημα μειονεξίας.

Πως βάζουμε όρια

Τα όρια είναι καλό να μπαίνουν από μικρή ηλικία. Δεν αντιπροσωπεύουν με τον ίδιο τρόπο την κάθε οικογένεια, πρέπει να συμβαδίζουν με την ηλικία και την ανάπτυξη του παιδιού. Πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπόψη η ιδιοσυγκρασία, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του παιδιού. Πρέπει να υπάρχει ευελιξία σε ότι αφορά τους κανόνες (δεν χρειάζονται υπερβολές). Όταν βάζουμε κανόνες αποφεύγουμε τα διπλά μηνύματα, οι κανόνες πρέπει να είναι ξεκάθαροι (πχ. Θα πέφτεις για ύπνο στις 9:30, και όχι θα πέφτεις για ύπνο μετά τις 9 ή 10) και να αποφασίζονται μαζί με το παιδί. Χρειάζεται σταθερότητα στις απόψεις μας, χρειάζεται να είμαστε ανέκφραστοι, σοβαροί με σαφή τόνο στην φωνή. Κάθε φορά που συζητάμε για έναν κανόνα, καλό θα είναι να χαμηλώνουμε στο ύψος του παιδιού και να το κοιτάζουμε στα μάτια. Το κλειδί στην θέσπιση ορίων, είναι να προετοιμάσουμε το παιδί για τις συνέπειες της καταπάτησης των ορίων, οι οποίες θα πρέπει να είναι ξεκάθαρες στο παιδί από πριν. Επίσης είναι σημαντικό οι κανόνες να μπαίνουν κάθε φορά για ένα πράγμα και όχι για ένα σύνολο πραγμάτων (συνήθως βάζουμε κανόνες για συμπεριφορές που θέλουμε να διορθώσει το παιδί). Τέλος ας μην ξεχνάμε και την επιβράβευση κάθε φορά που το παιδί καταφέρνει να υπακούσει σε έναν κανόνα (η επιβράβευση μπορεί να είναι λεκτική πχ. Μπράβο, ή υλική πχ. Μια σοκολάτα).

Τα παιδιά παραβαίνουν τους κανόνες για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους προς τους γονείς ή λόγο έλλειψης προσανατολισμού ή για να δοκιμάσουν τα όρια των γονέων (την ελαστικότητά τους) ή για να κεντρίσουν την προσοχή του γονέα η του τροφού γενικότερα.

Αντιμετώπιση της παραβίασης των ορίων

Κάθε φορά που παραβαίνει ένα παιδί τον κανόνα το βάζουμε σε διαδικασία να αναγνωρίσει την παράβαση. Κρίνουμε την πράξη και όχι το παιδί σαν προσωπικότητα (δεν λέμε ποτέ είσαι κακό παιδί, που παραβίασες τον κανόνα), έπειτα εφαρμόζουμε την συνέπεια της παραβίασης του κανόνα που έχουμε συμφωνήσει (εάν το παιδί αντιδράει επιμένουμε). Σε τελευταίο στάδιο ζητάμε την γνώμη του παιδιού, για το τι θα μπορούσε να βοηθήσει την επόμενη φορά, ώστε νε μην αποτύχει στην εφαρμογή των κανόνων (πχ. Έπαινος εάν πετύχει).

Όπως αναφέραμε και πιο πριν, είναι απαραίτητο να ενισχύουμε θετικά το παιδί για την εφαρμογή των ορίων, πχ. «Μπράβο σου παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτός σου! Είμαι πολύ υπερήφανη για εσένα».

Μέθοδος εφαρμογής ορίων «λογικές συνέπειες» παραδείγματα

-          «Μπορείς να φας πατατάκια – σοκολάτες – καραμέλες πριν το φαγητό… εσύ αποφασίζεις! Αν περιμένεις να τα φας εφόσον έχεις φάει το μεσημεριανό φαγητό θα μπορείς να τα φας ξανά μέσα στην εβδομάδα. Εάν τα φας πριν το φαγητό και μετά δεν έχεις όρεξη για το μεσημεριανό, σημαίνει ότι διαλέγεις να μην ξανά φας πατατάκια – σοκολάτες – καραμέλες για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα…» Αν το παιδί δεν υπακούει το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του όλη την εβδομάδα. «Ξέρω ότι θέλεις να φας πατατάκια – σοκολάτες – καραμέλες… καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος-η μαζί μου, αλλά εσύ το διάλεξες αυτό… Την επόμενη εβδομάδα θα έχεις την ευκαιρία να ξανά επιλέξεις»

Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζουμε την ανυπακοή και για άλλες καταστάσεις σε κάθε ηλικία, όπως πχ. για το διάβασμα, την καθαριότητα του δωματίου κτλ.

Σημείωση: ποτέ μην μπείτε σε διαδικασία να συγκρίνετε τα παιδιά σας με άλλα παιδιά ή τα αδέρφια τους (πχ. δες το/την τάδε το έκανε καλύτερα από εσένα, εσύ γιατί δεν το έκανες…). Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό με διαφορετικές ικανότητες και ως έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε!!!

Εμπιστευτείτε τις εμπειρίες σας και το ένστικτό σας σε σχέση με το παιδί. Κανείς δεν ξέρει το παιδί σας καλύτερα από εσάς!!

 

imageadiki

 cdcf85 1dadrules 590 2

Διαβάστε περισσότερα...

Νεανικός Εθελοντισμός

Νεανικός Εθελοντισμός

Αυθορμητισμός, προσδοκία μιας δικαιότερης κοινωνίας, ελευθερία σκέψης, έκφρασης και πράξης, ευσυνειδησία και επαγγελματική νοοτροπία, χωρίς οικονομικό ή άλλο όφελος για τον δρώντα, και που γίνεται για την πραγματοποίηση συγκεκριμένου σκοπού, έτσι ορίζουν οι νέοι άνθρωποι τον εθελοντισμό. Θεωρούν αποδέκτη της δράσης τον ίδιο τον άνθρωπο, το περιβάλλον, καθώς και κοινωνικά ζητήματα για τα οποία αναζητούν λύσεις. Ο εθελοντισμός συνήθως πραγματώνεται πληρέστερα μέσω των μη κυβερνητικών οργανώσεων και όχι με τη μεμονωμένη και σποραδική δράση ενός πολίτη.

Ισχυρό κίνητρο για τον εθελοντισμό αποτελεί η εμφανής επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων, γεγονός που ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα τους πολίτες και τους ωθεί στην ανάληψη πρωτοβουλιών. Η δεδομένη, άλλωστε, αδυναμία του κράτους να καλύψει όλες τις ανθρωπιστικές ανάγκες, λειτουργεί ενισχυτικά στην εθελοντική διάθεση. Είναι η βαθύτερη εκείνη συναισθηματική πλήρωση που προκύπτει από την προσφορά στους συνανθρώπους κι από την επίγνωση πως η ατομική δράση μπορεί να έχει ιδιαίτερα θετικό αντίκτυπο στη ζωή ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη.

Οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής, όπου ο ανταγωνισμός και ο εγωκεντρισμός κυριαρχούν, προκαλούν βαθιά απογοήτευση σε πολλούς πολίτες, οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από την επιφανειακή αυτή θέαση της ζωής. Μέσα από τον εθελοντισμό, λοιπόν, ανακαλύπτουν τη δύναμη και την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης∙ εκπληρώνουν την ευθύνη τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και καταπολεμούν τα αισθήματα ενοχής και αδυναμίας που τους προκαλούνται κάθε φορά που αντικρίζουν ένα ακόμη θύμα της επώδυνης οικονομικής κρίσης. Είναι η ιδανική απάντηση στην απραξία και την τάση αποστασιοποίησης από τα κοινά προβλήματα του τόπου, που είχε επικρατήσει για πολύ καιρό.

Η επιδείνωση του οικονομικού κλίματος έχει προκαλέσει σημαντική επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων κι έχει φέρει μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας σε δεινή θέση. Το γεγονός αυτό καθιστά επιτακτική τη συμμετοχή και την προσφορά κάθε πολίτη που έχει την ανάλογη δυνατότητα, καθώς είναι σαφές πως για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται πλεόνασμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης.

Ο εθελοντισμός και η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο έρχονται ως απάντηση στον ατομικισμό, τον υλισμό και τη γενικότερη αδιαφορία απέναντι στον πόνο και την ανάγκη του συνανθρώπου. Αποτελούν καίρια φανερώματα της υπαρκτής διάθεσης ανθρωπισμού, που μπορεί να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας στους ανθρώπους. Το ειλικρινές ενδιαφέρον και η έμπρακτη ενίσχυση αναδεικνύονται πλέον ως οι επιλογές εκείνες που μπορούν να θέσουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας καλύτερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας.

Μέσω του εθελοντισμού, άρα, προκύπτει μία επιθυμητή εμβάθυνση της κοινωνικής συνείδησης και της υπευθυνότητας των πολιτών, καθώς η αλληλεγγύη και η συνεργασία επιτρέπουν στην κοινωνική συνύπαρξη να λάβει το πιο ουσιαστικό και αληθινό της νόημα. Οι πολίτες δεν απασχολούνται πια -μόνο- με το ατομικό συμφέρον, μιας και αντιλαμβάνονται πως η κοινωνία που θέλουν κι η κοινωνία που τιμά την έννοια της δημοκρατίας, είναι η κοινωνία εκείνη στην οποία οι πολίτες της αισθάνονται ως αναπόσπαστα και ενεργά μέλη ενός συνόλου, κι όχι ως ξέχωρες μονάδες. Ο εθελοντισμός λειτουργεί, άλλωστε, ως ιδανικό παράδειγμα, καθώς αναδεικνύει την αξία της συμμετοχής και του ενδιαφέροντος Επιτρέπει, μάλιστα, στους νέους να αντιληφθούν πως η δική τους δράση, όπως κι η συνδρομή των συμπολιτών τους, συνιστούν πλέον αναγκαίο συμπλήρωμα της κρατικής κοινωνικής μέριμνας.

Αντωνία Κουμποτή

Διαβάστε περισσότερα...

Δύο προγράμματα Erasmus

 

Αντωνία Κουμποτή Φοιτήτρια κοινωνικής διοίκησης κ πολιτικής

Στην Νέα Καλλικράτεια πραγματοποιούνται δύο προγράμματα Erasmus+ αυτόν τον μήνα με θέμα " Δημοκρατία και Νεολαία" και " Κτίζοντας την Ευρώπη". Αυτό, λοιπόν, που συμβαίνει είναι πως παρευρίσκονται περισσότεροι από 40 νέοι σε κάθε πρόγραμμα από Ευρωπαϊκές χώρες και συζητούν τα ανάλογα θέματα.

Μέσω διαλόγου, παρουσιάσεων και debate καταλήγουν σε πορίσματα και ανταλλάσσουν απόψεις. Αυτά τα προγράμματα Erasmus+ Youth Exchange πραγματοποιούνται από Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις και χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση

. Τι αποκομίζει, όμως, κάποιος από αυτά τα προγράμματα; Πέρα από την επαφή και αλληλεπίδραση με ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετικά πιστεύω, εμπειρίες και ερεθίσματα, έχει την ευκαιρία να προωθήσει την ιδεολογία και ιδιοσυγκρασία του, να ανταλλάξει απόψεις, να διαφωνήσει και να αμφιβάλλει για κάποια θέματα που θεωρεί δεδομένα, ταυτόχρονα με την διεύρυνση των γνώσεων του στο εκάστοτε θέμα του προγράμματος. Τυπικά, αυτές οι ανταλλαγές νέων επικεντρώνονται στην ανάλυση του θέματος, αλλά πρακτικά μέσω των δραστηριοτήτων και την διαβίωσης για περίοδο άνω της μίας βδομάδας κάθε φορά, η επαφή και η γνωριμία γίνεται ουσιαστική.

Τελικά, αποκτούνται νέοι φίλοι, νέες γνώσεις για ιδεολογίες και κουλτούρες άγνωστες και διευρύνονται οι ορίζοντες και οι διανοητικές προσδοκίες του καθενός. Εάν το πρόγραμμα γίνεται σε κάποια άλλη χώρα τότε δίδεται η ευκαιρία περιήγησης και γνωριμίας με αυτή την περιοχή αλλά παράλληλα προβλέπονται και δραστηριότητες παρουσίασης του πολιτισμού και των χωρών όλων των συμμετεχόντων.

Πρακτικά, λοιπόν, για ακόμη μία φορά, τα οφέλη μακράν ξεπερνούν τις οποιεσδήποτε δυσκολίες, καθώς το μόνο που κάποιος έχει να χάσει είναι κάποιες μέρες από την ζωή του, μέρες που θα κάνει κάτι δημιουργικό, που θα αποκομίσει αξέχαστες εμπειρίες και μαθήματα ζωής αλλά κυρίως μέρες διασκέδασης και πνευματικής διέγερσης.

Εφόσον, λοιπόν, τα έξοδα διαμονής, μετακίνησης και φαγητού καλύπτονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ποια θα μπορούσε να είναι η δικαιολογία κάποιου νέου για να μην συμμετέχει σε κάποιο τέτοιο πρόγραμμα; Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια ευκαιρία να επεκτείνει τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του με τον πιο διασκεδαστικό και παράλληλα πνευματικά ερεθιστικό τρόπο εκπαιδευτικής αλληλεπίδρασης και ελεύθερης διακίνησης των ιδεών;

Ας αναρωτηθούμε, όμως, γιατί οι νέοι σήμερα δεν επιλέγουν την συμμετοχή τους σε τέτοιου είδους προγράμματα, γιατί δεν αναζητούν τέτοιου είδους ευκαιρίες διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων τους ή αντίστοιχα προγράμματα κατάρτισης, γιατί αρκούνται σε ότι προσφέρεται και γιατί δεν αξιοποιούν παρεχόμενα ευρωπαϊκά κονδύλια για την καλλιέργειά και την επέκταση των γνώσεων τους.

 

Αντωνία Κουμποτή

Διαβάστε περισσότερα...

Ταξίδι στον κόσμο μέσα σου

 Ταξίδι στον κόσμο μέσα σου

Γράφει η Κατερίνα Ζουγλή.

2017. Ιανουάριος, λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Νέος Χρόνος με ευχές και προσευχές που όλοι λίγο πολύ κάνουμε, κάποιοι συνειδητά και κάποιοι όχι, σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης. Απολαμβάνω τις βόλτες στην όμορφη Θεσσαλονίκη που τόσο μου έλειψε, στο λιμάνι, στα σοκάκια, στα μαγαζιά.

Επτά χρόνια πριν ήταν, το 2010, περίπου τέτοιος καιρός που κάποιος έβαλε μπροστά μου ένα φύλλο χαρτί με κάτι ρητά, ένα λογότυπο και πέντε αριθμημένες κενές γραμμές. ¨Γράψε 5 στόχους σου, μου λέει, γιατί όσοι γράφουν τους στόχους τους έχουν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να τους πετύχουν, σύμφωνα με έρευνες πανεπιστημίων¨. Άμα το λένε και τα πανεπιστήμια πώς να φέρεις αντίρρηση! Πρωτόγνωρα για μένα ακούγονταν όλα όσα έλεγε το ψηλό παλικάρι που μου παρουσίαζε μια εταιρεία ως ευκαιρία. ¨Καλά¨ σκέφτηκα μέσα μου με λίγη δυσπιστία…

Κι όμως. Παρόλη την αίσθηση του ανοίκειου που πρόβαλλε μπροστά μου, η ψυχή μου νομίζω αυθαίρετα, χωρίς τη συγκατάθεση του νου, σα να επαναστάτησε στις αντιρρήσεις του μυαλού μου κι έπιασε το στυλό. Σε κλάσματα δευτερολέπτων γέμισε το κενό στη γραμμή νούμερο 1: Να βρω την Κατερίνα. Το είδα γραμμένο. Το παλικάρι κάτι είπε μα ούτε ασχολήθηκα με την αντίδρασή του. Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου μέχρι τότε που ο χρόνος πάγωσε, μόνο για μένα. Καρφωμένα τα μάτια μου σε αυτή τη φράση. Μα τι έγραψα; Φάνηκε αλλόκοτο ακόμη και σε μένα την ίδια. Όμως την ίδια στιγμή, εκείνη ακριβώς, ήξερα. Ήξερε το μέσα μου και ¨κλείδωσε¨ την στιγμή ως αίσθηση μιας έντονης εμπειρίας στο μικρό ¨δωμάτιο¨ των ανεξίτηλων αναμνήσεων. Την ένιωσα τη στιγμή να περνάει μέσα μου. Ήταν από αυτές που ξέρεις ότι είναι σημάδι. Σημάδι πως η στιγμή αυτή γράφει στο χρόνο σου, έχει βάθος, βάρος και άλλη διάσταση. Μα πάνω απ’ όλα κουβαλάει συναίσθημα και ένστικτο ότι ξεκινάει ταξίδι…

Έτσι ακριβώς έγινε. Η στιγμή έγραψε και αυτό το γλυκόπικρο ταξίδι στον κόσμο μέσα μου ξεκίνησε και πάνε τώρα επτά χρόνια. Το επτά σίγουρα δεν είναι τυχαίο, όπως και τίποτε λένε δεν τυχαίνει. Το βάδισμα στα μονοπάτια του μυαλού, των συναισθημάτων και της ψυχής είναι ονειρικό, με απίστευτες εναλλαγές ταχύτητας, μέσα από ανθρώπους, τόπους, γεγονότα, αλληλουχίες, με εναλλαγές συναισθημάτων χαρμολύπης που αρχίζεις να αναγνωρίζεις αφού τα βιώσεις. Κι όσο περνάει ο καιρός τόσο αποκτάς επίγνωση των τι, πως και γιατί του όλου ταξιδιού της ζωής σου.

Εδώ και μερικές εβδομάδες, μα σήμερα πιο έντονα νιώθω αληθινά πως αυτόν τον πρώτο, ασαφή μα και απόλυτο για μένα στόχο τον πέτυχα. Με βρίσκω. Με αισθάνομαι. Με γεύομαι. Και μου αρέσει αυτή η γεύση. Είναι γεύση ζωής και αγάπης. Μεγάλο στοίχημα όταν έχεις χαθεί στα θέλω, τα πρέπει, τις προσδοκίες και τις ζωές άλλων, σε επιλογές, σχέσεις, πιστεύω και δουλειές άλλων. Είναι επίδοση, νίκη και κατάκτηση μαζί όλο αυτό. Κι είμαι πολύ χαρούμενη.

Βγήκα σήμερα από το σπίτι, κοίταξα ψηλά στον ουρανό, ένιωσα το κρύο στο πρόσωπό μου, πήρα βαθιά ανάσα και χαμογέλασα. ¨Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ¨, είπα κοιτάζοντας ψηλά. Ευχαριστώ παλικάρι, ευχαριστώ ζωή για τα μαθήματα, ευχαριστώ Θεέ μου. Για τη νέα μου αρχή, τη νέα μου ζωή κι όλα τα όμορφα που έρχονται σε μένα. Λένε πως η ζωή πάντα μας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Κι αυτή ονομάζεται σήμερα. Όχι αύριο. Σήμερα. Βολτάρω στην όμορφη πόλη μου και την βλέπω αλλιώς. Όπως βλέπω αλλιώς και μένα πια.

Μια μέρα έρχεται που απλά γυρίζει το νόμισμα. Άλλοι το κάνουν γρήγορα. Άλλοι πιο αργά. Άλλοι εύκολα, μερικοί πιο δύσκολα, κάποιοι ποτέ και καθόλου. Μα είναι όμως τόσο τέλειο το σημείο της απόλαυσης που φτάνεις τη στιγμή που λες: εεε ναι! Νιώθω γεμάτη. Γεμάτη από εμένα. Με εμπιστεύομαι, με πιστεύω, μ’ αγαπώ. Και είμαι ο πιο αγαπημένος άνθρωπος στη ζωή μου. Άτομο μαγικό και μοναδικό. Όπως ακριβώς είσαι κι εσύ. Και όλοι μας. Και όχι δεν είμαι εγωκεντρική. Απλά έμαθα να με ακούω, να με νιώθω, να με σέβομαι και να με αγαπώ. Εγώ. Αδιαπραγμάτευτα. Χωρίς άλλο να έχω την ανάγκη να με αποδεχτεί, να με ¨εγκρίνει¨ και να με αγαπάει κάποιος άλλος. Εγώ με αγαπώ. Αρκετά με ζόρισα. Τώρα έμαθα και επιλέγω γύρω μου συμπεριφορές, ανθρώπους και μέρη που με κάνουν να νιώθω καλά και που με αγαπούν ακριβώς όπως είμαι. Γιατί είμαι η πιο τέλεια εκδοχή του εαυτού μου. Και το απολαμβάνω.

Μάθε να αλλάζεις το νόμισμα. Υπάρχει τρόπος. Πιο άκοπα από ότι κάποιοι το περνάμε. Πιο απλά κι ευχάριστα απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει. Χωρίς ψευτοβοηθήματα. Αρκεί να το θέλεις πολύ και να το αποφασίσεις. Και ναι να το γράψεις. Οτιδήποτε είναι αυτό που θέλεις να βρεις. Πως; Με γνώθι σ’ αυτόν. Με φως εντός. Για να φωτίσει ο κόσμος σου. Προσωπική ανάπτυξη λέγεται η οδός. Κι είναι πανέμορφη! Αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου αυτή η οδός και το ταξίδι επάνω της. Γιατί σε οδηγεί εκεί που θέλεις να είσαι. Σε σένα. Και εκεί που γεννήθηκες για να πας. Στον προορισμό της ζωής σου. Και στην πόλη σου φυσικά, αυτή την ξελογιάστρα …

 

Κατερίνα Ζουγλή

Εκπαιδευτικός/Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης

 

Διαβάστε περισσότερα...

Πως θα πουλήσετε γρηγορότερα, χωρίς κόπο και στην καλύτερη τιμή το ακίνητό σας; Χρήσιμες συμβουλές!

 bee

 

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

 gr17

 Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Ο σεβασμός στο δάσκαλο

Με μεγάλη μου χαρά δέχθηκα να συμμετέχω στις εκλογές αιρετών αντιπροσώπων του ΚΥΣΠΕ.

Η εμπειρία που απέκτησα μέσα από τις διάφορες σχολικές μονάδες και θέσεις που υπηρέτησα σε συνδυασμό με την προσπάθειά μου για αυτοβελτίωση και επιστημονική κατάρτιση, απόφοιτος Διδασκαλείου Θεσσαλονίκης «Δημήτρης Γληνός», κάτοχος master Πανεπιστημίου Λευκωσίας Κύπρου στην Εκπαιδευτική Ηγεσία και Διοίκηση, μου έδωσαν τη γνώση αλλά και τη βεβαιότητα ότι μόνο με τον αγώνα και την διεκδίκηση μπορούμε να καταφέρουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας στον τομέα εργασίας.

Η αξιοπρέπεια του επαγγέλματός μας, ο σεβασμός στον δάσκαλο, η δικαίωση, η αξιοκρατία, η ισονομία η ισοπολιτεία είναι τα πιστεύω μου.

Συναδέλφισσα /συνάδελφε

Ζητώ με την ψήφο σου να είμαι η επιλογή σου ως αιρετός του ΚΥΣΠΕ και εγώ με τη σειρά μου θα αγωνιστώ για όλα όσα μας αξίζουν.

Όλοι μαζί μπορούμε και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τον δάσκαλο και το μαθητή.

Θέτω τον εαυτό μου στην κρίση σας με την υποψηφιότητά μου ως αιρετός όλων των εκπαιδευτικών για το ΚΥΣΠΕ.

Αδαμίδου Ραλλία

Διευθύντρια στο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ποτίδαιας

ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΑΙΡΕΤΟΣ ΚΥΣΠΕ

Με το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Συνεργασίας Ανεξάρτητες Κινήσεις Εκπαιδευτικών ΠΕ

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS