Προειδοποίηση
  • JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 652
ΡΟΗ 24/7:

Οι ταινίες 20ού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

20 FN8

Με επετειακό χαρακτήρα η φετινή διοργάνωση

Στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου -τον περασμένο Νοέμβριο- ήταν η γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ και το εμβληματικό της έργο «Το ρίζωμα» (το βιβλίο διατρέχει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και διακηρύττει ότι «το ρίζωμα είναι ίσως η σημαντικότερη, αλλά και η πλέον παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής»).

Το επετειακό 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2-11 Μαρτίου) επιλέγει φέτος τις 10 ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος με πυξίδα το διάσημο βιβλίο «Ζωή, οδηγίες χρήσεως» (πρωτότυπος τίτλος: La Vie mode d' emploi, μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ύψιλον) του Ζορζ Περέκ. Ένα βιβλίο -ποταμό, 600 σελίδων, 2.000 χαρακτήρων και εκατοντάδων ιστοριών, το οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή σαν ένα παζλ που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί ποτέ.

Με το «La Vie mode d'emploi» (1978) ο Περέκ γνώρισε κάποια εμπορική επιτυχία και αναγνώριση από τους κριτικούς, αφού κέρδισε το Βραβείο Μεντισί, και του επέτρεψε να στραφεί στη συγγραφή ως κύρια απασχόληση. Στο κείμενο του, ο Περέκ μοιάζει να κοιτά μέσα από άπειρες κλειδαρότρυπες τις ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν σε μια τεράστια πολυκατοικία, στη διάρκεια εκατό χρόνων - κι όλα αυτά, σε μία χρονική στιγμή, σαν φωτογραφία που παγώνει το χρόνο.

Η φιλοσοφία του OuLiPo εμπλέκει την έννοια του παιχνιδιού, κλείνοντας το μάτι σε όσα συμβολίζει η λέξη, αλλά και σε όσους της έδωσαν διαφορετικές διαστάσεις σε όλη την ιστορία της τέχνης. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο τρόπος επιλογής των ταινιών που διαγωνίζονται σε ένα φεστιβάλ είναι ένα παιχνίδι αυτοπεριορισμών, το οποίο τελικά δεν μας περιορίζει, αλλά μας απελευθερώνει, διότι μας επιτρέπει να ορίσουμε εμείς τους κανόνες του. Ο Ρεϊμόν Κενώ, από τους ιδρυτές του OuLiPo, είχε γράψει ότι τα μέλη του OuLiPo «είναι σαν τα ποντίκια που φτιάχνουν μόνα τους τον λαβύρινθο από τον οποίο πρέπει να βγουν». Αναζητώντας κι εμείς την έξοδο από τον λαβύρινθο που φτιάχνουμε, χρησιμοποιήσαμε ως πυξίδα επιλογής το βιβλίο του Περέκ.
«...Σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε σε αυτό το σινεφιλικό παιχνίδι που θα μπορούσε να ονομαστεί OuFeCiPo (Ouvroir de Festival Cin?matographique Potentiel). Πρόκειται για έναν άλλο τρόπο επιλογής ταινιών, έναν άλλο τρόπο να βλέπουμε, να κρίνουμε και να σκεφτόμαστε τις ταινίες και, βεβαίως, να τις αντιμετωπίζουμε σαν ένα λαβύρινθο, οι τοίχοι του οποίου είναι φτιαγμένοι με υλικά παρμένα από την λογοτεχνία και τα εικαστικά. Η έξοδος απ? το λαβύρινθο δεν είναι παρά ένα υπέροχο, ψυχαγωγικό, εκπαιδευτικό και ταυτόχρονα διανοητικό παιχνίδι» τονίζεται στην ανακοίνωση του Φεστιβάλ "δίκην" σκεπτικού του τρόπου επιλογής των ταινιών.

Οι 10 ταινίες που επιλέχθηκαν για το Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα είναι:

- Las cinephilas της Μαρία Άλβαρες (Αργεντινή). Έξι ηλικιωμένες γυναίκες από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, μοιράζονται ένα κοινό πάθος - τρόπο ζωής: το σινεμά. Εξαιρετικά αφοσιωμένες, ζουν και αναπνέουν καθημερινά γι? αυτό, σαν αντίδοτο στη μοναξιά και το χρόνο που περνά. Οι πιο αξιολάτρευτοι χαρακτήρες συνθέτουν έναν ύμνο στην έβδομη τέχνη και στη ζωή.

- Meteors του Γκιουρτζάν Κελτέκ (Ολλανδία-Τουρκία): Πειραματικό -απόλυτα εικαστικό ντοκιμαντέρ- πολιτικό σχόλιο, που αναζητά τα...κοινά ανάμεσα σ΄ ένα κοπάδι αγριοκάτσικα σε απόκρημνα βουνά, μια ολονύχτια γιορτή και μια βροχή από μετεωρίτες που φωτίζουν τον νυχτερινό ουρανό σε ένα χωριό της Τουρκίας

- Awaken του Τζιαγουέι Νινγκ (Κίνα): Οι πάγοι λιώνουν και η άνοιξη έρχεται ξανά σε ένα μικρό χωριό της Κίνας. Ένας ψαράς ετοιμάζεται να ψαρέψει και πάλι. Το μεγαλείο της φύσης ?και η θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτή- αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ του νεαρού σκηνοθέτη.

- Angkar της Νίρι Αντελίν Χάι (Γαλλία): Ο πατέρας της σκηνοθέτιδας, επιζών της γενοκτονίας των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη επιστρέφει στο χωριό όπου έζησε τις πιο φρικαλέες στιγμές της ζωής του. Συναντά εκείνους που τον βασάνισαν, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον εφιάλτη.

- Hotel Jugoslavija του Νικολά Βανιέρ (Ελβετία): Υπήρξε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο των Βαλκανίων, ένα μυθικό μέρος-πόλος έλξης της πολιτικής και καλλιτεχνικής αφρόκρεμας. Ένα μνημείο των αλλαγών που υπέστη η χώρα, από τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο ως τη Σερβία του Μιλόσεβιτς και έπειτα. Οι άνθρωποι που έζησαν σε αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφηγούνται μοναδικές ιστορίες από το εμβληματικό «Ξενοδοχείο Γιουγκοσλαβία».

- The Distant Barking of Dogs του Σιμόν Λέρεν Βίλμοντ (Δανία): Ο μικρός Όλεγκ ζει μαζί με τη γιαγιά-φύλακα άγγελό του σε μια επικίνδυνη εμπόλεμη ζώνη: ένα σχεδόν ερημωμένο μικρό χωριό της Ανατολικής Ουκρανίας. Οι δυο τους δεν έχουν πού αλλού να πάνε.

- Baronesa της Ζουλιάνα Αντούνες (Βραζιλία). Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τις φαβέλες μέσα από την καθημερινότητα δυο γυναικών που ζουν στον άγριο κόσμο τους, κάπου στα περίχωρα του Μπέλο Οριζόντε στη Βραζιλία. Κόντρα στη βία, τους κινδύνους και τα αδιέξοδα, η γυναικεία φύση βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει.

- All that Passes by a Window that Doesn?t Open του Μάρτιν ΝτιΤσίκο (ΗΠΑ-Κατάρ) Εργάτες από το Αζερμπαϊτζάν κατασκευάζουν έναν νέο σιδηρόδρομο τελευταίας τεχνολογίας. Ένας σταθμάρχης στην Αρμενία περιμένει εδώ και είκοσι χρόνια τα τρένα να περάσουν, σε σύνορα κλειστά. Η δύσκολη καθημερινότητα, τα όνειρα και οι ελπίδες τους είναι στην ουσία κοινές, παρά τις όποιες διαφορές τους.

επιστροφή στην κορυφή