Η προοπτική της "Ελιάς Χαλκιδικής"

Η Χαλκιδική, εκτός από τουριστικός νομός, είναι και ελαιοπαραγωγός περιοχή, η οποία μάλιστα συναγωνίζεται επιτυχώς τις άλλες αντίστοιχες “παραδοσιακές” περιοχές της χώρας μας –και σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα.
Εξάλλου, ο Νομός μας παράγει την περιώνυμη “Ελιά Χαλκιδικής”, η οποία είναι αναγνωρίσιμη διεθνώς και έχει πιστοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως "προϊόν ονομασίας προέλευσης".
Ωστόσο, η παραγωγή αυτού του τόσο σημαντικού για τη Χαλκιδική προϊόντος επαφίεται στον... “πατριωτισμό” των ελαιοπαραγωγών, οι οποίοι όμως το αντιμετωπίζουν ως μια συνηθισμένη καλλιέργεια, που ακολουθεί τον κλασικό κανόνα τού “βλέποντας και κάνοντας”. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλες “ειδικές” καλλιέργειες, των οποίων η προοπτική συναρτάται με τις συγκυρίες.
Όμως, ένα προϊόν που τείνει να ταυτισθεί με την Oικονομία της Χαλκιδικής, δεν πρέπει να αφήνεται “έρμαιο” των καταστάσεων, που άλλοτε μεν είναι ευνοϊκές, και το ανεβάζουν στην εκτίμηση των αγροτών, άλλοτε όμως είναι δυσμενείς, και το απαξιώνουν. Δηλαδή, χρειάζεται να αντιμετωπισθεί περισσότερο οργανωμένα, με κεντρική καθοδήγηση από αξιόπιστους φορείς, ώστε να μπορεί να αντέχει στις αντιξοότητες και να αξιοποιεί τις ευκαιρίες.
Mόνο με συστηματική καλλιέργεια η “Eλιά Xαλκιδικής” θα εξασφαλίσει τη σταθερότητα στην ποιότητα, η οποία αποτελεί το βασικό κριτήριο για την παγίωσή της ως τοπικού προϊόντος, και μόνον έτσι θα ταυτισθεί με το επαγγελματικό μέλλον των Xαλκιδικιωτών αγροτών.
Συχνά, οι ελαιοπαραγωγοί βιώνουν την ασυδοσία της αγοράς, όπως αυτή διαμορφώνεται από τις συντεχνίες των εμπόρων. Και τούτο, επειδή λείπει το αυτονόητο: η καθοριστική παρέμβαση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για τον προσδιορισμό κατώτατης τιμής πώλησης του προϊόντος, η οποία θα επιτρέπει μεν τη λειτουργία του ελεύθερου εμπορίου, αλλά χωρίς να αφήνει περιθώρια για αυθαιρεσίες σε βάρος των παραγωγών. Διότι δεν είναι δυνατόν, εν ονόματι της ανάγκης, να παραβιάζεται η λογική (και η ηθική), και να ορίζονται τιμές κάτω του κόστους παραγωγής.
Το θράσος των εμπόρων βασίζεται στην ηττοπάθεια πολλών αγροτών και στην αδικαιολόγητα μίζερη αντιμετώπιση των εμπορικών συναλλαγών, αφού, σε πολλές περιπτώσεις, βλέπουν τους εμπόρους ως “σωτήρες” ή “εγγυητές” του εισοδήματός τους, κι όχι ως ισόκυρους διαχειριστές μιας εμπορευματικής διαδικασίας. Γι’ αυτό, με την πρώτη δυσκολία της διαπραγμάτευσης από μέρους των εμπόρων, έχουμε την εσπευσμένη “υποστολή της σημαίας” από μέρους των ελαιοπαραγωγών, με συνέπεια οι διεκδικήσεις τους να τινάζονται στον αέρα, καθώς βολεύονται στην ολιγάρκεια του “κάλλιο πέντε και στο χέρι…”.
Oι συνεταιριστικές οργανώσεις, αντί να περιορίζονται στη μεταπρατική τους συμμετοχή ως προς τη διαδικασία εμπορικής προώθησης του προϊόντος, πρέπει να φροντίσουν για την εξασφάλιση όλων εκείνων των προϋποθέσεων που εγγυώνται τη μακροβιότητα της παραγωγής, χωρίς όμως ποιοτικές ταλαντεύσεις.
Mε έναν τέτοιον σχεδιασμό η “Eλιά Xαλκιδικής” θα παραμείνει σταθερή αξία –απαραίτητο για ένα προϊόν που κατακτά τη διεθνή αγορά– και θα ξεφύγει από τη μιζέρια της εγχώριας εμπορικής διαπραγμάτευσης…

halkidikifocus social

Twitter