ΡΟΗ 24/7:

Ο ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ο ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος (31η Μαΐου) επανέρχεται στην επικαιρότητα η ανάγκη λήψης μέτρων κατά του καπνίσματος, με την εφαρμογή (επιτέλους!) του περιβόητου Αντικαπνιστικού Νόμου, που έχει καταντήσει η γελοιοποίηση του νομοθετικού έργου!

Ο συγκεκριμένος Νόμος, αφενός, ατονεί από τα “παραθυράκια” παραβατικότητας, και, αφετέρου, αδρανοποιείται από την ελλιπή ισχύ του. Αποτελεί μια νομοθετική “αγγαρεία", για να κρατηθούν τα προσχήματα, έναντι της υποχρέωσής μας να συμβαδίζουμε νομοθετικά με τα υπόλοιπα κράτη/μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο, δεδομένου ότι το κάπνισμα απαγορεύεται και σε άλλες (υποβαθμισμένες πολιτισμικά…) χώρες, των οποίων οι λαοί, ωστόσο, διαθέτουν επαρκή νοημοσύνη.

Στην Ελλάδα, έχουμε συνδυάσει την παραβίαση των νόμων με τη μαγκιά, και την επιδεικνύουμε με περισσή αυθάδεια στην περίπτωση του Αντικαπνιστικού Νόμου. Θέλουμε να ξεχνούμε ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση κινείται στα όρια της προληπτικής Υγιεινής, υπό την έννοια ότι ο Νόμος δεν καλύπτει μόνον τους αντικαπνιστές αλλά και τους καπνιστές, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τον επικίνδυνο εθισμό τους. Μπορεί οι πρώτοι να κινδυνεύουν περισσότερο από τον καπνό, αλλά και οι δεύτεροι, όταν βρίσκονται σε κλειστούς χώρους, καπνίζουν και τα τσιγάρα των υπολοίπων συγκαπνιζόντων!

Ο εθισμός δεν είναι κάτι, πίσω από το οποίο μπορεί να κρύβεται ο κάθε παραβάτης της κανονικότητας. Είναι μια κατάσταση που υποβαθμίζει την προσωπικότητα του παθόντος, γι’ αυτό πρέπει και ο ίδιος να συνδράμει στην αντιμετώπιση του φαινομένου. Κι αφού το πρόβλημά του θέτει σε κίνδυνο (και) την υγεία των συνανθρώπων του και, κατ' επέκταση, ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο, το οποίο θα επιβαρυνθεί τη νοσηλεία τους οικονομικά, η αντιμετώπιση του ζητήματος ξεφεύγει από τη δική του προαίρεση, και εμπίπτει στην ευθύνη της Πολιτείας.

Όπως επισημαίνεται σε πρόσφατο δημοσίευμα, «τo κάπνισμα αποτελεί, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μία από τις μεγαλύτερες απειλές για τη δημόσια υγεία που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η ανθρωπότητα, καθώς περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που σχετίζονται με αυτό. Συνδέεται με πολλές μορφές καρκίνου (καρκίνο του πνεύμονα, του λάρυγγα, του στόματος, της ουροδόχου κύστης), ενώ οι βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος σχετίζονται με σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις (έμφραγμα, στηθάγχη, εγκεφαλικό, κ.ά.), παθήσεις του αναπνευστικού (χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, εμφύσημα, βρογχίτιδα) κ.ά.».

Αν η προληπτική μέριμνα της κοινωνίας μας έχει επιβάλει δια νόμου π.χ. την υποχρεωτική χρήση του κράνους στους μοτοσυκλετιστές, στην ανάγκη απαγόρευσης του καπνίσματος θα πρέπει να επιδείξει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, διότι, στην προκειμένη περίπτωση, δεν απειλείται μόνον η ζωή του ενεργούντος αλλά και του περίγυρού του. Δεν γίνεται να κατανοούμε την ανάγκη νομιμοφροσύνης σε απλούστερες περιπτώσεις κοινωνικής συνευθύνης, όπως η παραβίαση της κοινής ησυχίας, και να μένουμε απαθείς στη διακινδύνευση της υγείας των διπλανών μας.

Επομένως, ο Νόμος πρέπει να έχει γενική ισχύ, χωρίς εξαιρέσεις ειδικών χώρων, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη (η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία έχουν απαγορεύσει το κάπνισμα και σε πολυσύχναστες παραλίες!). Η μέχρι σήμερα αναποτελεσματικότητά του έγκειται στο ότι δεν εστιάζει στο πρόβλημα καθαυτό αλλά στην “περίμετρό” του. Δεν χτυπάει στην “καρδιά” του αλλά στους “περιφερειακούς ιστούς” του. Είναι σαν να μας βλάπτει μια συγκεκριμένη τροφή, και, αντί να την εξαιρέσουμε από το διαιτολόγιό μας, προτιμάμε να παίρνουμε φάρμακα, για να περιορίσουμε τις συνέπειες της χρήσης της! Τα κατασταλτικά μέτρα αντιμετωπίζουν τον καπνιστή με ανοχή και με μικρό πρόστιμο, ενώ βάζουν στο στόχαστρο τον καταστηματάρχη, που πληρώνει για λογαριασμό του καπνιστή, χωρίς να φταίει, καθόσον –για ευνόητους λόγους– δεν μπορεί να εναντιωθεί στον πελάτη του, κι ούτε τον συμφέρει να επιλέξει μεταξύ “καπνιστών” και “αντικαπνιστών”. Επειδή η αιτία του προβλήματος είναι ο καπνιστής, αν ρυθμιστεί αυτός, το πρόβλημα δεν θα υφίσταται, οπότε περιττεύουν όλες οι άλλες ελεγκτικές παρεμβάσεις στους δημόσιους χώρους.

Είναι προκλητικά οξύμωρο να αποδεχόμαστε, αδιαμαρτύρητα και με υποδειγματική ανοχή, την απαγόρευση του καπνίσματος σε ξένες χώρες, και να δυστροπούμε με την εφαρμογή του Αντικαπνιστικού Νόμου στον τόπο μας. Έχουμε παρερμηνεύσει την έννοια της ατομικής ελευθερίας, και την επικαλούμαστε καταχρηστικά, για να επιβάλλουμε την άποψή μας στους άλλους, και όχι για να προστατευθούμε από τις αυθαιρεσίες των άλλων.

* Στέργιος Βαγγλής, Φιλόλογος, Στέλεχος της «Δημιουργίας, ξανά!» στη Χαλκιδική

(Οι θέσεις της «Δημιουργίας ξανά»: https://www.dimiourgiaxana.gr/%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82)

Τελευταία τροποποίηση στιςΚυριακή, 02 Ιουνίου 2019 16:35
επιστροφή στην κορυφή