ΡΟΗ 24/7:

Το Mεταναστευτικό εν συγχύσει…

Το Mεταναστευτικό εν συγχύσει…

Σήμερα, η κοινή γνώμη εμφανίζεται διχασμένη ως προς το Μεταναστευτικό, εγκλωβισμένη στις ακραίες εμμονές των ακτιβιστών και των εθνικιστών. Ωστόσο, παρακάμπτοντας τις εκατέρωθεν υπερβολές, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε, με ιδιαίτερη προσοχή, το συγκεχυμένο περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι αλληλοσυγκρουόμενες πρωτοβουλίες.

Η χωρίς προϋποθέσεις (και μέτρο) ανθρωπιστική δράση θέτει υπό αμφισβήτηση τη σοβαρότητά της. Αν θέλουμε να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα των προσφύγων, πρέπει να τους διαχωρίσουμε από τους παρασιτικούς μετανάστες, που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία της μαζικής προσέλευσης, για να προωθήσουν τις όποιες επιδιώξεις τους. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα αναγκαστούμε να το κάνουμε αργότερα, με δυσμενέστερες συνθήκες.

Ρίχνοντας μια ματιά στον χάρτη, οι Αφρικανοί μετανάστες διανύουν περιμετρικά το νότιο ημικύκλιο της Μεσογείου, μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία, κι από κει στην Ελλάδα, ενώ θα μπορούσαν, σε ελάχιστο χρόνο, να βρεθούν στην απέναντί τους ευρωπαϊκή πλευρά, περισσότερο ασφαλείς. Αυτό δείχνει τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται από τα διεθνή κυκλώματα.

Η ανθρωπιστική μας ευαισθησία δεν πρέπει να εξαντλείται στην ενθουσιώδη υποδοχή των μεταναστών, αλλά να επεκτείνεται και στη διαχείριση της προβληματικής παρουσίας τους (διαμονή, κοινωνική ενσωμάτωση, περίθαλψη κ.λπ.). Ο ανθρωπισμός δεν είναι απλώς μια μορφή ευαίσθητης συμπεριφοράς, όπως π.χ. η ζωοφιλία, διότι, ενώ στην περίπτωση του ζώου έχουμε έναν παθητικό αποδέκτη της φροντίδας μας, στην περίπτωση του μετανάστη έχουμε έναν συχνά δυσπροσάρμοστο άνθρωπο, με απρόβλεπτες αντιδράσεις.

Υπάρχει σύγχυση ως προς τις έννοιες «πρόσφυγας» και «μετανάστης». Ο πρόσφυγας, κατ’ ουσίαν, εξαναγκάζεται σε εκπατρισμό λόγω πολέμου, ενώ ο μετανάστης επιλέγει τη μετεγκατάστασή του σε άλλη χώρα, επειδή η πατρίδα του δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες του. Ωστόσο, και η πλεονεκτική θέση των προσφύγων υφίσταται κάποιους περιορισμούς ως προς τη μετακίνησή τους –όταν λήξει ο πόλεμος στην πατρίδα τους, πρέπει να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Εν προκειμένω, αν εξαιρέσουμε του «πρόσφυγες πολέμου» της Συρίας, που πληρούν τις προϋποθέσεις (παρότι, τυπικά, ως χώρα υποδοχής τους λογίζεται η όμορη Τουρκία), οι σημερινές ροές των μεταναστών (από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Τυνησία, Νιγηρία… μέχρι κι από Λατινική Αμερική!) είναι ειρηνική «εισβολή» ξένων στοιχείων, που απειλούν την κοινωνική και πολιτισμική ιδιαιτερότητα του τόπου μας. Διότι, αντί να δείξουν διάθεση προσαρμογής στο πολιτιστικό περιβάλλον της χώρας υποδοχής, έχουν την απαίτηση να επιβάλουν τον δικό τους τρόπο ζωής, που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις ισχύουσες κοινωνικές μας συνήθειες!

Είναι ολοφάνερο ότι η ανάγκη της Προσφυγιάς έχει καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από καραδοκούντες φορείς, που είτε εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες είτε αξιοποιούν με οικονομικό όφελος τις περιστάσεις ανάγκης. Η “ευαισθησία” των ΜΚΟ έχει αποδειχθεί κάλπικη, δεδομένου ότι η οικονομική τους ενίσχυση δεν ικανοποιεί τις ανάγκες των μεταναστών, αλλά εξυπηρετεί τον απροκάλυπτο ωφελιμισμό των στελεχών τους. Οι δε χρηματοδότες τους δεν νοιάζονται για τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των μεταναστών αλλά για τη συστηματική απομόνωσή τους από τις δικές τους χώρες. Όσο δε για τους ντόπιους (ενθουσιώδεις) υποστηρικτές των μεταναστών, έχει αποδειχθεί ότι υπερβάλλων ανθρωπιστικός ζήλος τους είναι ένα ακόμη “εργαλείο” για την καταπολέμηση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος, σε συνδυασμό με τις λοιπές επιλογές τους (αναρχικής έμπνευσης).

Σε ένα κράτος, με υψηλούς δείκτες φτώχειας (λόγω παρατεταμένης οικονομικής κρίσης), θα περίμενε κανείς από τους εγχώριους “ανθρωπιστές” την έμπρακτη στήριξη (πρωτίστως) των αναξιοπαθούντων συμπολιτών τους, που θα δικαιολογούσε την περαιτέρω επέκτασή της και στην περίπτωση των μεταναστών.

Όμως, εκείνο, που δεν περνάει (φαίνεται) από το μυαλό όλων αυτών που διαχειρίζονται με επιπολαιότητα την υφιστάμενη κατάσταση, είναι ότι το Μεταναστευτικό ζήτημα έχει ενταχθεί στην Εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ως μοχλός πίεσης προς την Ε.Ε. για την εκταμίευση οικονομικής βοήθειας αλλά και (κυρίως) για εξασφάλιση διεθνούς ανοχής σε προκλητικές πρωτοβουλίες της (π.χ. αυθαιρεσίες της στη Μεσόγειο, προκλήσεις προς γειτονικά κράτη κ.λπ.), κι όταν αυτό θα το βρούμε μπροστά μας, θα ψάχνουν –ματαίως– για δικαιολογίες…

Τελευταία τροποποίηση στιςΠαρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2019 11:59
Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ;(*)
επιστροφή στην κορυφή