ΡΟΗ 24/7:

ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ

ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ

ή αιρετική αναθεώρηση της παλαιάς διαθήκης.

Το ότι είμαστε συνέχεια του Αδάμ και της Εύας είναι σίγουρα η μεγαλύτερη παραπλάνηση των παιδικών μας χρόνων. Δύο γυμνοί πρωτόπλαστοι, ένα μήλο, ένα φίδι και δύο φύλλα συκής. Ο άντρας και η γυναίκα. Οι προπροπροπαπούδες μας, σύμφωνα με τον κατηχητή των παιδικών μου χρόνων. Μία ξανθιά κοπελιά στα πρότυπα του Μποτιτσέλι και ένας καρδαμωμένος άντρας, που εμφανίζονται πίσω από την βλάστηση του παραδείσου με φτέρες να κρύβουν τα επίμαχα. Ψέματα! Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ. Οι πρωτόπλαστοι ήταν άλλοι… Ο Κάιν και ο Αβελ.! Ίσως κάπου στην πορεία εμφανίστηκε η Εύα για να διαιωνιστεί το είδος και να δικαιωθεί ο κατηχητής μου εν μέρει.

Αδερφός να σκοτώνει τον αδερφό. Ο δυνατός να πονάει τον αδύναμο. Ο έχων την εξουσία να την ασκεί στον εξουσιαζόμενο. Ο πάνω και ο κάτω. Ανθρώπινο είδος σε όλο του το βιβλικό μεγαλείο. Άδικη Δικαιοσύνη της ισχύος και διαπλοκή .Ένα ανορθόδοξο γονιδιακό κληροδότημα που σίγουρα δεν οφείλεται σε κάποιο μήλο ή σε κάποιο φίδι. Κάιν και Αβελ. Οι πρωτομάστορες του είδους.

Και εγένετο φθόνος και ζήλεια. Και εγένετο διαπλοκή τρεφόμενη από συμφέροντα παντός είδους. Και εγένετο πόλεμος. Πολλοί πόλεμοι. Και ο απόγονος του Κάιν έφτιαξε παγίδες, ξύλινα βέλη, σιδερένια όπλα, τάφρους και υγρό πυρ, καταπέλτες και βόμβες. Ο απόγονος του Αβελ έσκαψε καταφύγια, χαρακώματα, άλλαξε πίστη ή άγιασε. Και εν καιρώ ειρήνης ο Κάιν συκοφαντούσε τον Αβελ και έσταζε για αυτόν χολή ερήμην του. Και αυτό μόνο μπορούσε να κάνει εν καιρώ Ειρήνης, γιατί δεν είχε το άλλοθι των εχθροπραξιών να τον σκοτώσει μια και καλή.

Ετσι το ανθρώπινο είδος , ανεξέλεγκτα εξελιγμένο πια, έφτασε να φθονεί την χαρά και να χαίρεται με την ψόφια κατσίκα του γείτονα. Να κοιτάζει πίσω από κλειστές κουρτίνες και «ματάκια» πόρτας ψάχνοντας την Αχίλλειο πτέρνα του άλλου- που αν δεν την βρει την εφευρίσκει- για να καλύψει το δικό του ατελές βάπτισμα από την Θέτιδα, την δική του αδυναμία.

Ετσι η διαπλοκή κρύφτηκε πίσω από ψεύτικες καλημέρες και καληνύχτες , μασκαρεμένη με μία επιτηδευμένη υπερκοινωνικότητα. Φτάνεις να αναρωτιέσαι αν είσαι ο Κάιν ή ο Αβελ. Αν αυτός που σου χαμογελάει σήμερα, χτες έσταξε χολή για σένα και τους δικούς σου. Γίνεσαι καχύποπτος ως Αβελ για να γλυτώσεις από την πέτρα του Κάιν ή παμπόνηρος ως Κάιν για να πετύχεις στο δόξα πατρί τον Αβελ και να τελειώνεις μια και καλή με αυτόν.

Ποιανού απόγονος είσαι, δεν θα το μάθεις ποτέ, άλλωστε όλοι μέσα μας κρύβουμε και το θεό και το διάολο. Το θέμα είναι ποιος φωνάζει πιο δυνατά στο αυτί σου και ποιος κάθεται πιο άνετα στον ώμο σου.

Φοβήθηκα τον άνθρωπο και ξάπλωσα σε ένα λάκκο με λιοντάρια σαν νέος Δανιήλ. Δεν χρειάστηκε να αναρωτιέμαι. Ήταν λιοντάρια, ήταν στη φύση τους να με κατασπαράξουν. Ο άνθρωπος με ξάφνιασε.

Διαβάστε περισσότερα...

ΚΡΙΜΑ….

ΚΡΙΜΑ…. ( η μαγική λέξη για να κοιμάμαι ήσυχος) 

Μου ζητήθηκε να γράψω.. να πω, να αφήσω επί χάρτου ψίχα από την ψυχή μου. Έσκιζα και τσαλάκωνα, ξεκινούσα, έσβηνα και τσαλάκωνα. Πήγα στον υπολογιστή για να  γλυτώσω λίγα δέντρα από το απερίσκεπτο ξόδεμα χαρτιού. Οι δείκτες κολλημένοι στο «Φ» και στο «Ξ» περιμένοντας το οπλίσατε, στοχεύσατε, πυρ. Τίποτα. Λες και πρέπει να σωπάσω για κάποιο λόγο. Πρώτο κείμενο και εγώ μουγκός, άλαλος, άδειος. 

Έκανα μία βόλτα στο διαδίκτυο και παντού πόλεμος. Τόσο κοντά που αν φυσήξει νοτιανατολικός άνεμος θα μυρίσει καμένο, και συνάμα τόσο μακριά μας, που μπορούμε να αγχωνόμαστε ακόμα για το επόμενο επεισόδιο του τάλεντ σόου ή να αλλάξουμε κανάλι όταν ενοχληθούμε από το χαμό των ειδήσεων ξεστομίζοντας ένα «κρίμα».

Δεν έζησα ποτέ πόλεμο. Πάντα τον έβλεπα στις ειδήσεις και στα σχολικά βιβλία. Κάποιες φορές  ξεκινούσε ο παππούς ιστορίες για τον δεύτερο και ο μπαμπάς για τον Αττίλα. Πάντα ακροατής και θεατής. Ποτέ μέσα στο μπαρούτι. Αυτή μου η άγνοια με έκανε σαν παιδί να βροντοφωνάζω τα ποιήματα των εθνικών εορτών ή να πουλάω μαγκιά στις φοιτητικές παρέες για το πώς θα είμαι σε κάποια μάχη σε κάποια αιχμαλωσία. Αν είχα ζήσει πόλεμο ίσως να μην μπορούσα να αρθρώσω λέξη από το ποίημα ή να έβγαζα το σκασμό στις παρέες. Ίσως από την άλλη να ήμουν πιο παθιασμένος. Ποτέ δε θα το μάθω. Δεν θα ξαναγίνω ποτέ παιδί και δεν θα ξαναγίνω  ποτέ είκοσι. 

Ναι, ήμουν τυχερός που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια εν ειρήνη και η μόνη πολεμική σκηνή ήταν το τσόκαρο της μάνας μου που πετούσε με ακρίβεια στοχεύοντας πάντα τον αριστερό μου ώμο. Έφτασα σαράντα και ακόμα περιμένω να έρθει από το πουθενά το τσόκαρο. Όχι γιατί έκανα κάτι , αλλά γιατί δεν έκανα τίποτα. Γιατί κάποτε νόμιζα πως θα αλλάξω τον κόσμο και στο τέλος με άλλαξε τόσο πολύ αυτός ο κόσμος που έμαθα περίτεχνα να κλείνω τα μάτια. 

 Αγώνας δρόμου κάθε μέρα,  χρέη, λογαριασμοί, ψευτοααναγκαίος καταναλωτισμός, σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι. Δεν έχω χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο για να ξεστραβωθώ, δεν μπορώ να διαβάσω μία εφημερίδα και να τυλίξω τα γυαλικά με τις υποκίτρινες σελίδες των οικονομικών, να δω έναν φίλο για να ξομολογηθώ και να εξιλεωθώ. Τρώω μακαρόνια ολικής και πίνω γάλα χωρίς λακτόζη ενώ τον καρκίνο που φοβάμαι θα τον πάθω από το άγχος. Τρώω υπερτροφές και βιολογικά προϊόντα ενώ ο αέρας που αναπνέω είναι γεμάτος  φαρμάκι. Και όλα αυτά είναι ακριβά, πολύ ακριβά. Και δουλεύεις παραπάνω ώρες για να τα έχεις. Και χάνεσαι από όλους και όλα. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις πόλεμο. Αλλάζεις κανάλι γιατί μπορείς και είναι τόσο εύκολο. Απλά ξεστομίζεις πάλι ένα «κρίμα». 

Πανέξυπνοι οι άρχοντες του κόσμου. Μας βάλανε στη σειρά να δουλεύουμε ασταμάτητα για να μη σκεφτόμαστε,  να κοιτάμε τον μικρόκοσμό μας και να μη μας νοιάζει τίποτα έξω από αυτόν. Όχι λες, δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο.. έχω το ρεύμα απλήρωτο και το παιδί θέλει παπούτσια. Στην τηλεόραση πόλεμος. Και συ απλά ξεστομίζεις πάλι ένα «κρίμα»

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS