ΡΟΗ 24/7:
Αντωνία Κουμποτή

Αντωνία Κουμποτή

URL Ιστότοπου:

ΜΚΟ, μπορούν να είναι αποτελεσματικότερες από την κυβερνητική δράση;

            Χαρακτηριστικό της κουλτούρας μεταξύ της νεολαίας σήμερα αποτελεί η συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις και στις δράσεις αυτών. Οι οργανώσεις αυτές καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων ικανά να καλύψουν τις προτιμήσεις κάθε ατόμου. Χωρίς ηλικιακά κριτήρια κι από εθελοντικές δράσεις συλλογής τροφίμων για τους έχοντες ανάγκη μέχρι προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή ένωση, όπως τα Erasmus+, οι οργανώσεις αυτές έχουν καταφέρει να καλύπτουν τα κενά των κυβερνητικών πολιτικών σε μία προσπάθεια επίτευξης συγκεκριμένων στόχων.

             Όλα ξεκινούν από την εξεύρεση κάποιας έλλειψης της κυβερνητικής πολιτικής. Πάνω σε αυτές τις ελλείψεις, λοιπόν, το έργο των ΜΚΟ θεωρείται αναγκαίο και τις περισσότερες φορές απαραίτητο. Οι δράσεις αυτές μπορεί να είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα - ευρωπαϊκά προγράμματα, προγράμματα κατάρτισης, κλπ-, βοηθητικού χαρακτήρα - συλλογή τροφίμων, ρούχων, ειδών πρώτης ανάγκης  για άτομα χρήζοντα βοηθείας, αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες-,  ενημερωτικού χαρακτήρα - ημερίδες και συνέδρια για ενημέρωση, νεανική επιχειρηματικότητα και ευκαιρίες, κλπ.

             Γενικά, οι ΜΚΟ χαρακτηρίζονται από ελευθερία δράσης οπότε ο τρόπος δραστηριοποίησης τους και η θεματολογία εξαρτάται κάθε φορά από τις επιδιώξεις, τον στόχο και τα άτομα που τις απαρτίζουν. Τελικά, λόγω των πιο απλών διαδικασιών λειτουργίας που ακολουθούν οι ΜΚΟ είναι ευκολότερο να κριθούν αποτελεσματικότερες από το κράτος που συχνά κινείται βραδύτερα λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών, ιεραρχίας και αλυσίδων διαταγών και το έργο τους αντί να είναι βοηθητικό, στοχευμένο και εύκολα πραγματοποιήσιμο καταλήγει να χάνει την αρχική του αξία.

            Μπορεί να φαίνεται απλουστευμένο ή ουτοπικό, αλλά τις περισσότερες φορές οι δράσεις των ΜΚΟ καταφέρνουν να βοηθούν την εκάστοτε πληθυσμιακή μονάδα αναφοράς. Η αρωγή, η ενημέρωση και η μάθηση θεωρούνται αρετές γι αυτά τα άτομα που έχουν ως κύρια αρχή τους την ανταποδοτικότητα. Ο καθένας μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει μία άτυπη ομάδα και να οργανώσει δράσεις σε όποια θεματική ενότητα τον ενδιαφέρει.

            Συγκεκριμένα, και σχετικά με το ερώτημα εάν μπορούν να είναι αποτελεσματικότερες από την κυβερνητική πολιτική η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Μία δράση ή μία αλυσίδα δράσεων από άτυπους ή τυπικούς φορείς είναι πολύ ευκολότερα πραγματοποιήσιμη από ΜΚΟ από ότι από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις. Η κυβερνητική αρωγή αν και τις περισσότερες φορές αναγκαία, θεωρείται πάντα χρωματισμένη και πάντα λαμβάνεται υπόψη ο σκοπός και στόχος πίσω από τις δράσεις. Αντίθετα, οι ΜΚΟ δεν χαρακτηρίζονται από τέτοιες πρακτικές, έχουν ως στόχο την βελτίωση του κοινωνικού συνόλου και την βοήθεια σε οποιονδήποτε μπορεί να την αναζητεί.

            Παρόλ' αυτά, οι ΜΚΟ συγκεντρώνουν αρνητική απήχηση από πολύ κόσμο. Οι δράσεις τους συχνά θεωρούνται επιφανειακές και διερευνώνται τυχόν υστεροβουλίες. Σίγουρα, στις σύγχρονες κοινωνίες η απλή ανταπόδοση κινεί υποψίες και δευτερεύοντα κίνητρα αλλά τελικά αυτό που πρέπει κανείς να διερωτάται είναι αν όντως οι δράσεις αυτές βοηθούν κόσμο ή όχι. Πάντα θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις και καχυποψίες σε όλες τις εκφάνσεις των δράσεων και από όλους του φορείς - είτε κρατικοί είτε όχι - το σημαντικό θεωρείται πάντα το αποτέλεσμα και κατά πόσο αυτό ήταν θετικό ή αρνητικό.



Κουμποτή Αντωνία,

Το να είσαι Έλληνας

Το να είσαι Έλληνας

"Έχω λίγο χρόνο στην Ελλάδα και, για να είμαι ειλικρινής, θαυμάζω την δύναμη και την προσωπικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, ιδίως σε σχέση με τους πρόσφυγες του πολέμου από τη Συρία. Εδώ - στην Χαλκιδική- είδα ανθρώπους με χαμένο βλέμμα να σε προσεγγίζουν ζητώντας χρήματα (χωρίς εκφοβιστικές χειρονομίες, αν δεν θέλετε να τους δώσετε τίποτα απομακρύνονται σαν να μην συνέβη τίποτα), με πληγές σε όλο το σώμα και τα ρούχα κουρέλια, ρούχα που πρόσφατα τράβηξαν από ένα κάδο, ενώ μεταφέρουν μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Έχω διαπιστώσει ότι σε ορισμένα καταστήματα προσφέρουν δωρεάν φαγητό και ποτό ακόμη και χρήματα. Πολλοί Έλληνες δείχνουν μια ανθρωπιά που δεν έχω δει αλλού. Δεν θέλω να φαίνεται βαρύ ή πως δυσφημώ  τη χώρα μου -Ισπανία-, απλά προσπαθώ να εκθέσω κάποια πράγματα που με έκαναν να αισθανθώ περήφανος για την ανθρωπότητα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φιλικοί, κατανοούν την ζωή με ένα ζεστό τρόπο, είναι σοφοί άνθρωποι και μαχητές, έχουν καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό νόημα στη ζωή.

ευχαριστώ πολύ!"

Αυτή την ανάρτηση έκανε ο Χουάν Κάρλος, ένας ισπανός 23 ετών, μετά από επίσκεψή του στην Χαλκιδική.

Την πρώτη φορά που διαβάζει κάποιος αυτά τα λόγια σίγουρα του προκαλείται μία ανατριχίλα, κατακλύζεται από συναισθήματα υπερηφάνειας και αγάπης για τον τόπο του, απορεί πώς ένας Ισπανός καταλαβαίνει τόσο καλά την ιδιοσυγκρασία του "να είσαι Έλληνας" με την σημασία που έχει αυτή η φράση παγκοσμίως  - να είσαι ανέμελος και φιλόξενος".

Αν, όμως, το σκεφτούμε ξανά.... είμαστε όντως αυτοί οι άνθρωποι;

Σίγουρα κάποτε η Ελλάδα ήταν ένας παράδεισος όχι μόνο για πολίτες του εξωτερικού αλλά και για εμάς τους ίδιους. Πλέον, μετά από την οικονομική κρίση, τις τόσες πολιτικές αναταράξεις, την κοινωνική κρίση και όλα όσα κάποιος μπορεί να θεωρεί προβλήματα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έχουμε ξεχάσει το πιο σημαντικό. Έχουμε ξεχάσει να ξεκλέβουμε λίγο χρόνο και να απολαμβάνουμε τα όσα θεωρούμε δεδομένα. Το γεγονός ότι είμαστε Έλληνες και ζούμε σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Ότι εκ φύσεως, ως μεσογειακός λαός, είμαστε ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Έχουμε ξεχάσει το φιλότιμο, μία λέξη που μόνο περιφραστικά μπορούμε να εξηγήσουμε σε άλλες γλώσσες και πάλι να μην καταλάβουν ακριβώς την σημασία της.

Βρισκόμαστε όλοι κλεισμένοι στους δικούς μας κόσμους με τις δικές μας υποχρεώσεις και προβλήματα, όπου ξεχνάμε το πιο σημαντικό, την περηφάνια μας. Ξεχνάμε να περπατήσουμε με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι για την εθνικότητά μας και ξεχνάμε να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε γύρω μας, να απολαύσουμε την θάλασσα ή τον δικό μας ήλιο. Ξεχνάμε να πούμε καλημέρα στον δρόμο και να χαμογελάσουμε.

Κι όλα αυτά γιατί ; Γιατί έχουμε "προβλήματα". Ο Ισπανός δεν παρατήρησε τα προβλήματά μας, δεν στάθηκε σε αυτά. Εκτίμησε την γενναιοδωρία και την φιλοξενία μας. Όταν, λοιπόν, εμείς δεν δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και παρολ' αυτά αυτό που προβάλλεται είναι η πραγματική εικόνα του "Έλληνα", τι θα γινόταν αν όλοι θυμόμασταν ποια είναι τα ιδεώδη μας και συμπεριφερόμασταν με τον καλύτερο πιθανό τρόπο; Αν δεν αφήναμε τα προβλήματά μας να μας κατακλύζουν και θυμόμασταν να ζούμε την ζωή μας λίγο πιο ελεύθερα και θετικά; Αν ξυπνούσαμε το πρωί και θυμόμασταν όλα εκείνα στη ζωή που μας γεμίζουν και μας κάνουν ευτυχισμένους; και όλα εκείνα που άλλοι θα ήθελαν να έχουν αλλά εμείς θεωρούμε δεδομένα;

Κουμποτή Αντωνία, Φοιτήτρια Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής

Νεανικός Εθελοντισμός

Νεανικός Εθελοντισμός

Αυθορμητισμός, προσδοκία μιας δικαιότερης κοινωνίας, ελευθερία σκέψης, έκφρασης και πράξης, ευσυνειδησία και επαγγελματική νοοτροπία, χωρίς οικονομικό ή άλλο όφελος για τον δρώντα, και που γίνεται για την πραγματοποίηση συγκεκριμένου σκοπού, έτσι ορίζουν οι νέοι άνθρωποι τον εθελοντισμό. Θεωρούν αποδέκτη της δράσης τον ίδιο τον άνθρωπο, το περιβάλλον, καθώς και κοινωνικά ζητήματα για τα οποία αναζητούν λύσεις. Ο εθελοντισμός συνήθως πραγματώνεται πληρέστερα μέσω των μη κυβερνητικών οργανώσεων και όχι με τη μεμονωμένη και σποραδική δράση ενός πολίτη.

Ισχυρό κίνητρο για τον εθελοντισμό αποτελεί η εμφανής επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων, γεγονός που ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα τους πολίτες και τους ωθεί στην ανάληψη πρωτοβουλιών. Η δεδομένη, άλλωστε, αδυναμία του κράτους να καλύψει όλες τις ανθρωπιστικές ανάγκες, λειτουργεί ενισχυτικά στην εθελοντική διάθεση. Είναι η βαθύτερη εκείνη συναισθηματική πλήρωση που προκύπτει από την προσφορά στους συνανθρώπους κι από την επίγνωση πως η ατομική δράση μπορεί να έχει ιδιαίτερα θετικό αντίκτυπο στη ζωή ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη.

Οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής, όπου ο ανταγωνισμός και ο εγωκεντρισμός κυριαρχούν, προκαλούν βαθιά απογοήτευση σε πολλούς πολίτες, οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από την επιφανειακή αυτή θέαση της ζωής. Μέσα από τον εθελοντισμό, λοιπόν, ανακαλύπτουν τη δύναμη και την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης∙ εκπληρώνουν την ευθύνη τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και καταπολεμούν τα αισθήματα ενοχής και αδυναμίας που τους προκαλούνται κάθε φορά που αντικρίζουν ένα ακόμη θύμα της επώδυνης οικονομικής κρίσης. Είναι η ιδανική απάντηση στην απραξία και την τάση αποστασιοποίησης από τα κοινά προβλήματα του τόπου, που είχε επικρατήσει για πολύ καιρό.

Η επιδείνωση του οικονομικού κλίματος έχει προκαλέσει σημαντική επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων κι έχει φέρει μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας σε δεινή θέση. Το γεγονός αυτό καθιστά επιτακτική τη συμμετοχή και την προσφορά κάθε πολίτη που έχει την ανάλογη δυνατότητα, καθώς είναι σαφές πως για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται πλεόνασμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης.

Ο εθελοντισμός και η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο έρχονται ως απάντηση στον ατομικισμό, τον υλισμό και τη γενικότερη αδιαφορία απέναντι στον πόνο και την ανάγκη του συνανθρώπου. Αποτελούν καίρια φανερώματα της υπαρκτής διάθεσης ανθρωπισμού, που μπορεί να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας στους ανθρώπους. Το ειλικρινές ενδιαφέρον και η έμπρακτη ενίσχυση αναδεικνύονται πλέον ως οι επιλογές εκείνες που μπορούν να θέσουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας καλύτερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας.

Μέσω του εθελοντισμού, άρα, προκύπτει μία επιθυμητή εμβάθυνση της κοινωνικής συνείδησης και της υπευθυνότητας των πολιτών, καθώς η αλληλεγγύη και η συνεργασία επιτρέπουν στην κοινωνική συνύπαρξη να λάβει το πιο ουσιαστικό και αληθινό της νόημα. Οι πολίτες δεν απασχολούνται πια -μόνο- με το ατομικό συμφέρον, μιας και αντιλαμβάνονται πως η κοινωνία που θέλουν κι η κοινωνία που τιμά την έννοια της δημοκρατίας, είναι η κοινωνία εκείνη στην οποία οι πολίτες της αισθάνονται ως αναπόσπαστα και ενεργά μέλη ενός συνόλου, κι όχι ως ξέχωρες μονάδες. Ο εθελοντισμός λειτουργεί, άλλωστε, ως ιδανικό παράδειγμα, καθώς αναδεικνύει την αξία της συμμετοχής και του ενδιαφέροντος Επιτρέπει, μάλιστα, στους νέους να αντιληφθούν πως η δική τους δράση, όπως κι η συνδρομή των συμπολιτών τους, συνιστούν πλέον αναγκαίο συμπλήρωμα της κρατικής κοινωνικής μέριμνας.

Αντωνία Κουμποτή

Δύο προγράμματα Erasmus

 

Αντωνία Κουμποτή Φοιτήτρια κοινωνικής διοίκησης κ πολιτικής

Στην Νέα Καλλικράτεια πραγματοποιούνται δύο προγράμματα Erasmus+ αυτόν τον μήνα με θέμα " Δημοκρατία και Νεολαία" και " Κτίζοντας την Ευρώπη". Αυτό, λοιπόν, που συμβαίνει είναι πως παρευρίσκονται περισσότεροι από 40 νέοι σε κάθε πρόγραμμα από Ευρωπαϊκές χώρες και συζητούν τα ανάλογα θέματα.

Μέσω διαλόγου, παρουσιάσεων και debate καταλήγουν σε πορίσματα και ανταλλάσσουν απόψεις. Αυτά τα προγράμματα Erasmus+ Youth Exchange πραγματοποιούνται από Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις και χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση

. Τι αποκομίζει, όμως, κάποιος από αυτά τα προγράμματα; Πέρα από την επαφή και αλληλεπίδραση με ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετικά πιστεύω, εμπειρίες και ερεθίσματα, έχει την ευκαιρία να προωθήσει την ιδεολογία και ιδιοσυγκρασία του, να ανταλλάξει απόψεις, να διαφωνήσει και να αμφιβάλλει για κάποια θέματα που θεωρεί δεδομένα, ταυτόχρονα με την διεύρυνση των γνώσεων του στο εκάστοτε θέμα του προγράμματος. Τυπικά, αυτές οι ανταλλαγές νέων επικεντρώνονται στην ανάλυση του θέματος, αλλά πρακτικά μέσω των δραστηριοτήτων και την διαβίωσης για περίοδο άνω της μίας βδομάδας κάθε φορά, η επαφή και η γνωριμία γίνεται ουσιαστική.

Τελικά, αποκτούνται νέοι φίλοι, νέες γνώσεις για ιδεολογίες και κουλτούρες άγνωστες και διευρύνονται οι ορίζοντες και οι διανοητικές προσδοκίες του καθενός. Εάν το πρόγραμμα γίνεται σε κάποια άλλη χώρα τότε δίδεται η ευκαιρία περιήγησης και γνωριμίας με αυτή την περιοχή αλλά παράλληλα προβλέπονται και δραστηριότητες παρουσίασης του πολιτισμού και των χωρών όλων των συμμετεχόντων.

Πρακτικά, λοιπόν, για ακόμη μία φορά, τα οφέλη μακράν ξεπερνούν τις οποιεσδήποτε δυσκολίες, καθώς το μόνο που κάποιος έχει να χάσει είναι κάποιες μέρες από την ζωή του, μέρες που θα κάνει κάτι δημιουργικό, που θα αποκομίσει αξέχαστες εμπειρίες και μαθήματα ζωής αλλά κυρίως μέρες διασκέδασης και πνευματικής διέγερσης.

Εφόσον, λοιπόν, τα έξοδα διαμονής, μετακίνησης και φαγητού καλύπτονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ποια θα μπορούσε να είναι η δικαιολογία κάποιου νέου για να μην συμμετέχει σε κάποιο τέτοιο πρόγραμμα; Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια ευκαιρία να επεκτείνει τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του με τον πιο διασκεδαστικό και παράλληλα πνευματικά ερεθιστικό τρόπο εκπαιδευτικής αλληλεπίδρασης και ελεύθερης διακίνησης των ιδεών;

Ας αναρωτηθούμε, όμως, γιατί οι νέοι σήμερα δεν επιλέγουν την συμμετοχή τους σε τέτοιου είδους προγράμματα, γιατί δεν αναζητούν τέτοιου είδους ευκαιρίες διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων τους ή αντίστοιχα προγράμματα κατάρτισης, γιατί αρκούνται σε ότι προσφέρεται και γιατί δεν αξιοποιούν παρεχόμενα ευρωπαϊκά κονδύλια για την καλλιέργειά και την επέκταση των γνώσεων τους.

 

Αντωνία Κουμποτή

Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS